سيّد بن طاوس رضي الله عنه به سند معتبر از خادم امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است:
آن حضرت بعد از هر نماز، دعاي بسيار مي خواندند؛ من گفتم: اي مولاي من! مرا بعضي از دعاها كه مي خواني تعليم نما.
فرمود: چون نماز ظهر را به جاي آوردي ده مرتبه بگو:
«بِاللَّهِ اعْتَصَمْتُ وَ بِاللَّهِ أَثِقُ وَ عَلَيْهِ(علي الله) أَتَوَكَّلُ؛
فقط به خدا پناه مي برم، و تنها به او اعتماد مي كنم، و فقط به او توكل مي كنم.»
پس بگو:
«اَللَّهُمَّ إِنْ عَظُمَتْ ذُنُوبي فَأَنْتَ أَعْظَمُ وَ إِنْ كَبُرَ تَفْريطي فَأَنْتَ أَكْبَرُ وَ إِنْ دامَ بُخْلي فَأَنْتَ أَجْوَدُ اَللَّهُمَّ اغْفِرْلي عَظيمَ ذُنُوبي بِعَظيمِ عَفْوِكَ وَ كَبيرَ تَفْريطي بِظاهِرِ كَرَمِكَ وَ اقْمَعْ بُخْلي بِفَضْلِ جُودِكَ اَللَّهُمَّ ما بِنا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْكَ لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ أَسْتَغْفِرُكَ وَ أَتُوبُ إِلَيْكَ؛(1)
خداوندا! اگر چه گناهان من بزرگ است؛ اما تو بزرگتر از آني، و اگر چه كوتاهي هاي من زياد است؛ و ليكن تو بزرگ تري، و اگر چه بخل من پيوسته بوده؛ ولي بخشش تو بي نهايت است. خدايا! گناهان بزرگ مرا به عفو بزرگ خودت ببخش و از كوتاهي هاي بسيار من، به بزرگواري آشكارت درگذر و بخل مرا با فضل بخششت از ريشه بركن. خدايا! هر نعمتي داريم از توست و هيچ خدايي جز تو نيست؛ از تو آمرزش مي طلبم و به سوي تو بازمي گردم.»