شيخ مفيد - عليه الرّحمه - در كتاب مجالس از محمّد بن الحنفيّه رضي الله عنه روايت كرده است:
روزي حضرت اميرالمؤمنين - صلوات اللَّه عليه - در دور كعبه طواف مي كرد؛ ناگاه مردي را ديد كه چنگ در پرده هاي كعبه زده و اين دعا مي خواند؛ پس حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام گفت: اين است دعاي تو؟ گفت: بلي مگر شنيدي؟ حضرت فرمود: بلي شنيدم.
گفت: پس بخوان اين دعا را بعد از هر نماز؛ به خدا سوگند كه هر مؤمني كه اين دعا را بخواند بعد از نمازها البتّه حق تعالي مي آمرزد گناهان او را، هر چند به عدد ستاره هاي آسمان، و قطره هاي باران، و ريگ زمين، و ذرّه هاي خاك آن باشد.
پس حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:
من مي دانم اين را، و حق تعالي واسع العطا (العطايا) و كريم است. آن مرد گفت: راست گفتي يا أميرالمؤمنين! و بالايِ هر دانايي، داناتري هست. و آن مرد خضر عليه السلام بود.
و كفعمي نيز اين دعا را در كتاب بلدالأمين روايت كرده است. و دعا اين است:
«يا مَنْ لايَشْغَلُهُ سَمْعٌ عَنْ سَمْعٍ يا مَنْ لا يُغَلِّطُهُ السَّائِلُونَ يا مَنْ لا يُبْرِمُهُ اِلْحاحُ الْمُلِحّينَ اَذِقْني بَرْدَ عَفْوِكَ وَ مَغْفِرَتِكَ وَ حَلاوَةَ رَحْمَتِكَ.»(1)