بيست و هشتم براي حوائج


سيّد بن طاوس به سند معتبر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده است كه: هر گاه از نماز فارغ شوي اين دعا بخوان:
«أللَّهُمَّ إنّي أَدينُكَ بِطاعَتِكَ وَ وِلايَتِكَ وَ وِلايَةِ رَسُولِكَ صلي الله عليه وآله وَ وِلايَةِ عَليٍّ اَميرِالْمُؤْمِنينَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ وَ عَليِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَليٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَي بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَليِّ بْنِ مُوسي وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَليٍّ وَ عَليِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَالْحَسَنِ بْنِ عَليٍّ وَالْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ عليهم السلام اَللَّهُمَّ اِنّي اَدينُكَ بِطاعَتِهِمْ وَ وِلايَتِهِمْ وَالرِّضا بِما فَضَّلْتَهُم بِه غَيْرُ مُتَكَبِّرٍ وَ لا مُسْتَكْبِرٍ عَلي مَعْني ما أَنْزَلْتَ في كِتابِكَ عَلي حُدُودِ ما أتانا فيهِ وَ ما لَمْ يَأْتِنا مُؤْمِنٌ مُعْتَرِفٌ مُسَلِّمٌ(مُقِرُّ) بِذلِكَ راضٍ بِما رَضيتَ بِه يا رَبِّ أُريدُ بِه وَجْهَكَ وَ الدَّارَ الْآخِرَةَ مَرْهُوباً وَ مَرْغُوباً إِلَيْكَ فيهِ فَأَحْيِني ما اَحْيَيْتَني عَلي ذلِكَ وَ أَمِتْني إِذا أَمَتَّني عَلي ذلِكَ وَ ابْعَثْني إِذا بَعَثْتَني عَلي ذلِكَ وَ إِنْ كانَ مِنّي تَقْصيرٌ فيما مَضي فَإنّي أَتُوبُ إِلَيْكَ مِنْهُ وَ أَرْغَبُ إِلَيْكَ فيما عِنْدَكَ وَ أَسْئَلُكَ أَنْ تَعْصِمَني بِوِلايَتِكَ عَنْ مَعْصِيَتِكَ وَ لا تَكِلْني إِلي نَفْسي طَرْفَةَ عَيْنٍ(ابداً) وَ لا أَقَلَّ مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْثَرَ إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إلّا ما رَحِمْتَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ وَ أسْئَلُكَ أَنْ تَعْصِمَني بِطاعَتِكَ حَتّي تَتَوفَّاني عَلَيْها وَ أَنْتَ عَنّي راضٍ وَ أَنْ تَخْتِمَ لي بِالسَّعادَةِ وَ لا تُحَوِّلْني عَنْها أَبَداً وَ لا قُوَّةَ إِلّا بِكَ أللَّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ بِحُرْمَةِ وَجْهِكَ الْكَريمِ وَ بِحُرْمَةِ اسْمِكَ الْعَظيمِ وَ بِحُرْمَةِ رَسُولِكَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِه وَ بِحُرْمَةِ أَهْلِ بَيْتِ رَسُولِكَ عَليٍّ وَ فاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَليٍّ وَ مُحَمَّدٍ وَ جَعْفَرٍ وَ مُوسي وَ عَليٍّ وَ مُحَمَّدٍ وَ عَليٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُجَّةِ عَلَيْهِمُ السَّلامُ اَنْ تُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ؛
- خداوندا، من به واسطه ي اطاعت و ولايت و دوستي آنان، و خشنودي از مقاماتي كه ايشان را به آن بر ديگران برتري دادي، بدون اينكه تكبر [يا انكار] نموده و يا گردنكشي نمايم، براساس آنچه كه در كتابت فروفرستادي، و بر اساس احكام و حدودي كه در آن به ما رسيده و يا نرسيده، از تو اطاعت نموده و مي پرستمت. و به آن ايمان آورده و معترف و تسليم آن هستم، و به هر چه كه تو بدان خشنودي، خرسندم. پروردگارا، مقصودم از اين [روي و اسماء و صفات - گرامي و رضاي تو و] و سراي آخرت مي باشد، در حالي كه در اين باره هم از تو هراسانم و هم به سوي تو تمايل و رغبت دارم. پس مرا بر همين اعتقاد زنده بدار، و هنگامي كه مي ميراني بر همان بميرانم، و بر همان در قيامت مبعوثم بدار، و اگر در گذشته تقصير و كوتاهي از من سر زده از آن به سوي تو توبه مي نمايم، و نسبت به آنچه در نزد توست ميل و رغبت دارم، و از تو درخواست مي كنم كه مرا تحت سرپرستي خود از نافرماني ات نگاه داري، و هيچگاه به اندازه ي چشم برهم زدني مرا به خود وامگذار، نه كمتر و نه بيشتر از آن، زيرا نفس بسيار بدفرماست، مگر اينكه تو رحم آري. اي مهربانترين مهربانان. و از تو درخواست مي نمايم به حرمت روي [و اسماء و صفات] باكرامتت، و به احترام اسم بزرگت، و به حرمت رسول خدا صلي الله عليه وآله و به احترام اهل بيت رسولت عليهم السلام - كه بر محمد و آل او درود فرستي.»
و بعد از آن حاجات خود را از حق تعالي طلب كند.(1)

پاورقي

1- مقباس المصابيح، علامه مجلسي، ص71-72.

بازگشت