شيخ كليني و ابن بابويه به سندهاي صحيح و غير صحيح از حضرت امام محمّد باقر و امام جعفر صادق عليهما السلام روايت كرده اند:
كمتر چيزي كه تو را مجزيست از دعا بعد از نماز واجب آن است كه بگويي:
«أللَّهُمَّ اِنّي اَسْئَلُكَ مِنْ كُلِّ خَيْرٍ اَحاطَ بِه عِلْمُكَ وَ اَعُوذُ بِكَ مِنْ كُلِّ شَرٍّ اَحاطَ بِه عِلْمُكَ أللَّهُمَّ اِنّي اَسْئَلُكَ عافِيَتَكَ في اُمُوري كُلِّها وَ اَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْيِ الدُّنْيا وَ عَذابِ الْاخِرَةِ؛
خدايا، همانا من هر نيكي را كه به آن آگاهي داري، از تو مي خواهم و از هر بدي كه به آن دانايي، به تو پناه مي برم. خدايا، همانا من آسايش در همه ي كارهايم را از تو مي خواهم و از رسوايي دنيا و عذاب آخرت به تو پناه مي برم.»
و در روايات ابن بابويه چنين است: «أللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ أللَّهُمَّ إنّي أسْئَلُكَ» تا آخر دعا. (1)