امام زين العابدين عليه السلام دعاي زير را در هر روز ماه شعبان هنگام زوال، و نيز در شب نيمه ي آن مي خواندند:
«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَةِ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعِ الرِّسالَةِ وَ مُخْتَلَفِ الْمَلائِكَةِ وَ مَعْدِنِ الْعِلْمِ وَ اهْلِ بَيْتِ الْوَحْيِ، اللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، الْفُلْكِ الْجارِيَةِ فِي اللُّجَجِ الْغامِرَةِ، يَأْمَنُ مَنْ رَكِبَها وَ يَغْرَقُ مَنْ تَرَكَها، الْمُتَقدمُ لَهُمْ مارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَ اللَّازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، الْكَهْفِ الْحَصِينِ وَ غِياثِ الْمُضْطَرِّينَ وَ الْمَساكِينَ وَ مَلْجَأِ الْهارِبينَ وَ مَنْجَا الْخائِفِينَ وَ عِصْمَةِ الْمُعْتَصِمِينَ.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلاةً كَثِيرَةً طَيِّبَةً تَكُونُ لَهُمْ رِضا وَ لِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَداءً (وَ قَضاءً) بِحَوْلِ مِنْكَ وَ قُوَّةٍ يا رَبَّ الْعالَمِينَ، اللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الطَّاهِرِينَ الأَخْيارِ، الَّذِينَ اوْجَبْتَ حَقَّهُمْ وَ فَرَضْتَ طاعَتَهُمْ وَ وِلايَتَهُمْ.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، اللَّهُمَّ وَ اعْمُرْ قَلْبِي بِطاعَتِكَ وَ لا تُخْزِنِي بِمَعْصِيَتِكَ، وَ ارْزُقْنِي مُواساةَ مَنْ قَتَّرْتَ عَلَيْهِ مِنْ رِزْقِكَ بِما وَسَّعْتَ عَلَيَّ مِنْ فَضْلِكَ، وَ نَشَرْتَ عَلَيَّ مِنْ عَدْلِكَ، وَ احْيَيْتَنِي تَحْتَ ظِلِّكَ، وَ هذا شَهْرُ نَبِيِّكَ سَيِّدِ رُسُلِكَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، شَعْبانُ الَّذِي حَفَفْتَهُ بِالرَّحْمَةِ وَ الرِّضْوانِ، الَّذِي كانَ رَسُولُكَ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَدْأَبُ فِي صِيامِهِ وَ قِيامِهِ فِي لَيالِيهِ وَ أَيَّامِهِ، بُخُوعاً لَكَ فِي إِكْرامِهِ وَ إِعْظامِهِ الي مَحَلِّ حِمامِهِ. اللَّهُمَّ فَأَعِنَّا عَلَي الاسْتِنانِ بِسُنَّتِهِ فِيهِ وَ نَيْلِ الشَّفاعَةِ لَدَيْهِ، اللَّهُمَّ فَاجْعَلْهُ لِي شَفِيعاً مُشَفَّعاً وَ طَرِيقاً الَيْكَ مَهْيَعاً، وَ اجْعَلْنِي لَهُ مُتَّبِعاً حَتّي أَلْقاهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَنِّي راضِياً وَ عَنْ ذُنُوبِي غاضِياً، وَ قَدْ اوْجَبْتَ لِي مِنْكَ الْكَرامَةَ وَ الرِّضْوانَ وَ انْزَلْتَنِي دارَ الْقَرارِ وَ مَحَلَّ الأَخْيارِ؛(1)
خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست؛ همانان كه شاخسار پيامبري اند، و جايگاه رسالت، و محل رفت و آمد فرشتگان، و سرچشمه ي دانش، و خاندان وحي. خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست؛ همانان كه كشتي روانند در گرداب هاي بي پايان. هر كه دراين كشتي درآيد، ايمني مي يابد؛ و هر كه آن را رها سازد، غرق مي گردد. هر كه از آنان پيشي گيرد از دين خارج مي شود؛ و كه از آنان بازماند، نابود مي گردد؛ و هر كه با ايشان همراه شود، به مقصد مي رسد. خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست؛ همانان كه پناهگاه امن مردمند، و فريادرس گرفتار درمانده، و پناه گريختگان، و نگهدار پناه جويان. خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودي فراوان كه آنان را خشنود كند و سبب شود تا به ياري و نيروي تو، اي پروردگار جهانيان، حق اين خاندان را پاس داريم و به جاي آوريم. خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست؛ همان خاندان پاك و نيك و برگزيده كه بر مردم واجب كرده اي تا حقشان را پاس دارند و از آنان فرمان برند و دوستشان بدارند. خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان كن كه دلم از تو فرمان پذيرد تا آباد شود، نه آن كه با نافرماني ات رسوا گردم. به من توفيق بخش تا با بهره گيري از بخشش فراگيرت و به پاس عدالتي كه بر سرم گسترده اي، با كسي كه روزي اش را تنگ و محدود ساخته اي، ياري و غمخواري كنم؛ و در سايه سار [رحمت] خويش زنده ام بدار. و اين ماه، ماه پيامبر توست كه برترين پيامبرانت هموست. اين ماه، شعبان است كه گرداگردش را با رحمت و خشنودي خويش فراگرفته اي. اين، همان ماه است كه پيامبر خدا كه درود بر او و خاندانش باد بسي مي كوشيد در آن روزه بگيرد و شبها سازد. و روزهايش را با عبادت سپري و براي فروتني به درگاه تو آن را گرامي و بزرگ مي شمرد؛ و تا هنگام مرگ چنين مي كرد. خدايا! ما را ياري كن تا در اين ماه به شيوه ي او رفتار كنيم و نزد وي به شفاعتش دست يابيم. خدايا! او را شفيع من گردان و شفاعتش را بپذير! و او را راه هموار من به سوي خويش ساز! و مرا دنباله رو او گردان تا آن گاه كه در روز قيامت ديدارت كنم، بدان گونه كه از من خشنود باشي و از گناهانم چشم پوشي و رحمت و خشنودي ات را بر من واجب شماري و مرا در سراي جاودانگي و جايگاه خوبان منزل دهي.» (2)