از داود رقّي(برقي) روايت شده است كه گفت: روزي به خدمت حضرت صادق عليه السلام رفتم، فرمود كه: مي خواهي تو را دعايي تعليم كنم كه اگر هر صبح و شام سه مرتبه بخواني خدا تو را ايمن گرداند از آن چه مي ترسي؟
گفتم: بلي يابن رسول اللَّه! فرمود كه: اين دعا بخوان:
«أصْبَحْتُ بِذِمَّةِ اللَّهِ وَ ذِمَّةِ(ذِمَم) اَنبيائِه وَ ذِمَمِ رُسُلِه عليهم السلام وَ ذِمَّةِ مُحَمَّدٍ صلي الله عليه وآله وَ ذِمَمِ الْأَوْصِياءِ عَلَيْهِمُ السَّلامُ آمَنْتُ بِسِرِّهِمْ وَ عَلانِيَتِهِمْ وَ شاهِدِهِمْ وَ غائِبِهِمْ وَ أَشْهَدُ أَ نَّهُمْ في عِلْمِ اللَّهِ وَ طَاعَتِه كَمُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله وَ السّلامُ عَلَيْهِمْ.»
داود گفت كه: هر وقت كه اين دعا خواندم به حاجت خود رسيدم.
مؤلّف گويد كه: چون مداومت بر همه اين دعاها ميسّر نيست اگر آن چه به سند صحيح وارد شده مداومت نمايند، و ساير دعاها به نوبت و گاه گاه مي خوانده باشند، خصوصا در هنگام عروض شدّتي و حاجتي بد نخواهد بود؛ تا آن كه از بركات هر يك حسب المقدور بهره مند گردند. (1)