چهل و سوم


سيّد بن طاوس و ديگران به سندهاي معتبر روايت كرده اند كه:
چون حضرت صادق عليه السلام در زمان منصور به عراق تشريف آوردند، شيعيان به خدمت آن حضرت آمدند و گفتند: اي مولاي ما! دانسته ايم كه تربت حضرت امام حسين عليه السلام شفاي هر درد است، آيا باعث امان از هر خوف مي گردد؟ حضرت فرمود كه: بلي، هر كه خواهد كه براي او امان گردد از هر خوف و بيم، بايد كه تسبيحي از تربت مقدّس آن حضرت به كف گيرد، و دعايي كه حضرت اميرالمؤمنين - صلوات اللَّه عليه - خواند در شبي كه بر فراش حضرت رسول صلي الله عليه وآله خوابيد، سه مرتبه بخواند. و دعا اين است:
«أَمْسَيْتُ اَللَّهُمَّ مُعْتَصِماً بِذِمامِكَ (و جِوارك) الْمَنيعِ الَّذي لا يُطاوَلُ وَ لا يُحاوَلُ مِنْ شِرِّ كُلِّ غاشِمٍ وَ طارِقٍ مِنْ سائِرِ ما (مَن) خَلَقْتَ مِنْ خَلْقِكَ الصَّامِتِ وَ النَّاطِقِ في جُنَّةٍ مِنْ كُلِّ مَخُوفٍ بِلِباسٍ سابِغَةٍ حَصينَةٍ وَلاءِ أَهْلِ بَيْتِ نَبِيِّكَ عليهم السلام مُحْتَجِباً (مُحتَجِزاً) مِنْ كُلِّ قاصِدٍ لي إِلي أَذِيَّةٍ بِجِدارٍ حَصينٍ الْإِخْلاصِ فِي الْاِعْتِرافِ بِحَقِّهِم وَ التَّمَسُّكِ بِحَبْلِهِمْ مُوقِناً أَنَّ الحَقَّ لَهُمْ وَ مَعَهُمْ وَ فيهِمْ وَ بِهِمْ أُوالي مَنْ والَوا وَ اُعادي مَنْ عادَوْا وَ أُجانِبُ مَنْ جانَبُوا فَصَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِه وَ أَعِذْني اللَّهُمَّ بِهِمْ مِنْ شَرِّ كُلِّ مَا اَتَّقيهِ يا عَظيمُ حَجَرْتُ الْأَعادِيَ عَنّي بِبَديعِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِنَّا جَعَلْنا مِنْ بَيْنِ أَيْديهِمْ سَدًّا وَ مِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَأَغْشَيْناهُمْ فَهُمْ لا يُبْصِرُونَ.»
پس تسبيح را ببوسد، و بر ديده هاي خود گذارد و بگويد:
«اَللَّهُمَّ إِنّي أَسْئَلُكَ بِحَقِّ هذِهِ التُّرْبَةِ وَ بِحَقِّ صاحِبِها وَ بِحَقِّ جَدِّه وَ بِحَقِّ أَبيهِ وَ بِحَقِّ أُمِّه وَ بِحَقِّ أَخيهِ وَ بِحَقِّ وُلْدِهِ الطَّاهِرينَ اجْعَلْها شِفاءً مِنْ كُلِّ داءٍ وَ أَماناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ سُوءٍ.»
پس تسبيح را بر پيشاني و دو جانب پيشاني خود بگذارد، و اگر در صبح چنين كند تا شام در امان خدا باشد، و اگر در شام چنين كند تا صبح در امان خدا باشد.(1)

پاورقي

1- مقباس المصابيح، علامه مجلسي، ص 238-239.

بازگشت