اول: مستحب بودن دعا درباره ي حضرت حجت عليه السلام و درخواست تعجيل فرج آن حضرت بعد از نماز ظهر.
دوم: بلند كردن دست ها هنگام دعا كردن براي آن حضرت عليه السلام.
سوم: شفاعت خواستن از امامان عليهم السلام و سوگند دادن به حق ايشان پيش از دعا و تقاضاي حاجت.
چهارم: مقدم داشتن حمد و ثناي الهي پيش از عرض حاجت.
پنجم: مقدم داشتن درود و صلوات بر محمد و آل او عليهم السلام پيش از طلب حاجت.
ششم: پاك كردن دل از گناهان به وسيله ي استغفار و مانند آن، تا از لوث آلودگي ها پاكيزه شد و آماده ي اجابت گردد، كه درخواست مغفرت و آزادي گردن از آتش، بر اين امر دلالت دارد. (1)
امام صادق عليه السلام فرمود:
«هر كس بعد از نماز صبح و ظهر بگويد:
«اللهم صلّ علي محمد و آل محمد و عجّل فرجهم»، نمي ميرد تا اين كه قائم عليه السلام را ديدار كند. (2)

اوقات دعا براي حضرت
از مواقعي كه دعا براي تعجيل فرج تأكيد بيشتري دارد، پس از نماز صبح است، و دليل بر اين معني روايتي است كه مجلسي در كتاب مقباس در تعقيب نماز صبح آورده: پس از نماز پيش از آن كه حرفي بزند صد بار بگويد:
«يا ربّ صلّ علي محمد و آل محمد و عجّل فرج آل محمد و عتق رَقَبَتي مِنَ النار.»
هنگامي كه دعا براي تعجيل فرج تأكيد بيشتري دارد حالت سجده براي خداي متعال است؛ زيرا كه نزديك ترين حالات به خداي قاضي الحاجات سجده است، چنان كه روايات از امامان بر حق عليهم السلام در اين باره رسيده، پس شايسته است كه بنده در حال سجده، مهم ترين حاجت ها را بخواهد و به آن اهتمام ورزد، به خصوص در سجده ي شكر به جهت توجه داشتن و ملتفت بودن به اين كه هر چه خداوند به ما نعمت بخشيده به بركت مولايمان صاحب الزمان است - كه درود خداوند بر او و پدران پاكيزه اش باد - و به خاطر اين دعا براي ولي نعمت و واسطه ي فيض و رحمت از مهم ترين اقسام شكر مي باشد و شاهد بر اين روايت شدن آن در خصوص سجده ي شكر است كه در كتاب «تحفة الأبرار» به نقل از شيخ مفيد رحمة الله عليه آمده:
آن چه در سجده ي شكر گفته مي شود اين دعا است:
«اللَّهُمَّ إِلَيْكَ تَوَجَّهْتُ وَ بِكَ اعْتَصَمْتُ وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِي وَ رَجَائِي فَاكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي وَ مَا لَم يُهِمُّنِي وَ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي عَزَّ جَارُكَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُكَ وَ لَا إِلَهَ غَيْرُكَ صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُم ؛
پروردگارا! به سوي تو روي آوردم و به تو پيوستم و بر تو تكيه و اعتماد كردم، پروردگارا! تو پناه و اميد مني، پس كفايت كن آن چه مرا اندوهگين ساخته و آن چه اندوهگين نساخته و آن چه تو بهتر از من آن را مي داني، پناهنده به تو عزت يافت و ثناي تو والاست و هيچ خدايي جز تو نيست، بر محمد و آل محمد درود فرست و گشايش أمر آنها را زودتر برسان...»
اضافه بر اين كه اين كار تأسي جستن و اقتدا كردن به خود آن حضرت - كه درود و سلام خداوند بر او باد - مي باشد، چنان كه در اخبار با صراحت آمده كه آن بزرگوار براي اين امر در سجده دعا كرد، هنگام ولادتش، كه اين أمر دلالت دارد بر اهميت آن و تعليم به دوستان و شيعيانش.
شيخ صدوق در كتاب «كمال الدين» به سند خود از جناب حكيمه خاتون ضمن حديثي طولاني آورده كه گفت:
ناگهان او را ديدم آن چنان نوري او را فراگرفته كه ديدگانم را پوشانيد، و يك دفعه ديدم نوزاد - كه بر او و پدرانش سلام باد - صورتش را به حالت
سجده بر زمين نهاده و بر زانو تكيه داده و دو انگشت سبابه اش را بلند كرده و مي گويد:
«گواهي مي دهم كه جز «الله» خدايي نيست و اين كه جدم محمد رسول خداست و پدرم اميرمؤمنان است.» سپس يك يك امامان را برشمرد تا به خودش رسيد، آن گاه گفت: «خدايا! آن چه به من وعده داده اي انجام ده، و امرم را به مرحله ي اتمام برسان، و گامم را استوار گردان، و زمين را به ظهور من پر از عدل و داد فرماي...» (3)

دعا در همه ي ساعات روز جمعه
در تمام ساعت هاي روز جمعه به طور عموم، و به خصوص پس از نماز صبح، و هنگام ظهر، و هنگام رفتن به مسجد، و بعد از نماز عصر، و در قنوت نماز ظهر آن روز، و در قنوت نماز جمعه، و در خطبه ي نماز جمعه، و در آخرين ساعت روز جمعه، گواه است كه دعا براي آن حضرت در اوقات مخصوص از امامان معصوم عليهم السلام وارد شده است. (4)