ابن ادريس و ديگران به سندهاي معتبر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده اند كه: هر گاه تو را همّي عارض شود، دست را بر جاي سجود خود بكش و تا جانب راست رو، سه مرتبه در هر مرتبه بگو:
«بِسْمِ اللَّهِ الَّذي لا إِلهَ إِلّا هُوَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ اَللَّهُمَّ إِنّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْهَمِّ وَ الْحُزْنِ وَ السُّقْمِ وَ الْعُدْمِ وَ الصَّغارِ (و الصّغاد) وَ الذُّلِّ وَ الْفَواحِشِ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ.»
و بعضي گفته اند كه دست را نيز بر سينه بمالد.
و در روايت معتبر ديگر دعا چنين وارد شده، بعد از الرحيم: «اَللَّهُمَّ اذْهَبْ عَنّي الْهَمَّ وَ الْحُزْنَ.»
و به روايت شيخ: «اَللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ الرَّحْمنُ الرَّحيمُ اَللَّهُمَّ اذْهَبْ عَنِّي الْهَمَّ وَ الْحُزْنَ وَ الْفِتَنَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ.»
و در حديث معتبر از حضرت صادق عليه السلام منقولست كه: حق تعالي به حضرت موسي عليه السلام وحي كرد كه تو را براي اين برگزيدم و كليم خود گردانيدم كه نفس تو را نزد خود از همه كس ذليل تر يافتم. چون اين خطاب به موسي رسيد به سجده شكر رفت، و از روي شكستگي و تذلّل، پهلوهاي روي خود را بر خاك گذاشت. حق تعالي وحي كرد كه: سر بردار اي موسي ! و دست بر موضع سجود خود بمال؛ پس دست خود را بمال بر روي و بر هر جاي بدنت كه دست تو به آن مي رسد، كه امان خواهد گرديد براي تو از هر دردي و آفتي و بلايي.(1)