قطب راوندي از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده است كه:
هر گاه تو را شدّتي و غمي عارض شود و به نهايت برسد، سجده كن بر زمين و بگو:
«يا مُذِلَّ كُلِّ جَبَّارٍ يا مُعِزَّ كُلِّ ذَليلٍ قَدْ وَ حَقِّكَ بَلَغَ مَجْهُودي فَصَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ فَرِّجْ عَنّي.»

و در عدّة الداعي از آن حضرت روايت كرده است كه:
هر گاه به مردي نازله يا امري شديد يا كربي عظيم و غمي نازل شود زانوها و دستهاي خود را تا به مرفق برهنه كند و بر زمين بچسباند، و سينه خود را به زمين برساند، و حاجت خود را طلب كند.(1)