شيخ كليني و ديگران روايت كرده اند كه: مردي به خدمت حضرت امام موسي عليه السلام شكايت كرد كه كار بر من بسته شده است، و به هر كاري كه متوجّه مي شوم سودي نمي يابم، و به هر حاجت كه رو مي كنم برآورده نمي شود. حضرت فرمود كه بعد از نماز صبح ده نوبت بگو:
«سُبْحانَ اللَّهِ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِه اَسْتَغْفِرُاللَّهَ(و اتوب اليه) وَ اَسْئَلُهُ مِنْ فَضْلِه.»
راوي گفت: اندك زماني كه بر اين مداومت كردم؛ جمعي از باديه آمدند، و مرا خبر دادند كه مردي از قوم من مرده، و به غير از من وارثي ندارد. پس مال بسيار به دست من آمد و تا حال بي نيازم.
و در مكارم روايت كرده: به آن حضرت عرض كرد كه دعايي مرا تعليم كن كه جامع باشد براي دنيا و آخرت، و آسان باشد. حضرت اين دعا را تعليم او كرد، و حالش نيكو شد.(1)