امام صادق عليه السلام فرمود: مردي در بني اسرائيل سه سال دعا كرد كه خدا به او پسري عنايت كند، ولي دعايش مستجاب نشد. وقتي دريافت كه خداوند دعايش را مستجاب نمي كند، گفت: «خدايا! آيا من از تو دورم كه صدايم را نمي شنوي يا تو نزديك هستي، ولي جواب مرا نمي دهي؟.»
شخصي در عالم خواب نزدش آمد و گفت: تو سه سال است خداي متعال را مي خواني، وليكن با زباني هرزه، و دلي سركش و ناپاك، و نيتي نادرست. بنابراين هرزه گويي را ترك كن و دل و نيت خود را پاك گردان، تا دعايت مستجاب گردد. او چنين كرد و سپس دعا نمود. خداوند دعايش را مستجاب كرد و پسري به او داد. (1)