چرا طرز وضو گرفتن و نماز خواندن شيعه و سني با يكديگر متفاوت است، در صورتي كه دينمان يكياست و پيامبرمان يكي بوده است؟


تفاوت وضو و نماز بين شيعه و سني ناشي از برداشت آيات و روايات و برخي مطالب ديگر است، كه در توضيح ميآيد.

تفاوت در وضو به خاطر اين است كه اهل سنت براساس برداشتي كه از ظاهر آيه شريفه فاغسلوا وجوهكم و ايديكم الي المرافق و امسحوا برؤسكم و ارجلكم الي الكعبين دارند دست هايشان را از سر انگشتان تا آرنج، برعكس شيعه ميشويند. نيز پاهايشان را ميشويند، بر خلاف شيعه كه روي پا مسح ميكشند. شيعه همين آيه را به نحو ديگر به همان طريقي كه وضو ميگيرد، تبيين ميكند. در اين زمينه رواياتي نيز وارده شده كه پيامبر چنين وضو ميگرفت. براساس اين آيه در وضو بايد ابتدا صورت شسته شود، بعد دستها تا مرفق شسته شود، بعد مسح سر و سپس روي پاها تا كعب (برآمدگي) مسح شود. براي اطلاع بيشتر و مفصلتر به تفسير نمونه، جلد 4، صفحه 285 به بعد مراجعه كنيد.

در اين آيه محدوده شستن صورت بيان نشده، ولي در روايات نحوه وضوي پيامبر بيان شده كه بايد از رستنگاه مو تا چانه باشد و به اصطلاح گردي صورت شسته شود، در اين آيه حد شستن دستها مشخص شده و آن اين كه بايد تا آرنج شسته شود. معناي اين جمله آن نيست كه از سر انگشتان شروع كنيم و تا آرنج مانند اهل سنت دستها را بشوييم، بلكه اين آيه محدوده شستن دستها را تا آرنج ميداند. بدين معنا كه تا كتف لازم نيست شسته شود يا تا مچ كافي نيست، بلكه بايد تا آرنج شسته شود. بنابراين اگر از آرنج آب بريزيم و تا سر انگشتان را بشوييم، صحيح است، مانند اين كه كسي به ديگري بگويد: پاهايت را تا ران بشوي. معنايش اين نيست كه پاهايش را بالا آورد و از سر انگشتان پا شروع كند و به ران ختم كند. اين معقول نيست، بلكه اگر از ران آب بريزد تا پايين، به وظيفهاش عمل كرده است. پس اين آيه محدوده شستن دستها را بيان ميكند، نه اين كه از كجا شروع و به كجا ختم كند.

نحوه نماز خواندن اهل سنت با ما خيلي تفاوت ندارد. فقط در برخي از مطالب از قبيل اين كه آنان دست بسته نماز ميخوانند، فرق دارد،آ يعني موقعي كه ايستادهاند، دست راستشان را روي دست چپ گذاشته و به سينه ميچسبانند، ولي ما شيعيان آن را صحيح نميدانيم، زيرا اين عمل (كه به آن تكتف يا تكفير ميگويند) از ابداعات عمر بوده است.

وقتي كه اسيران عجم (ايران) را نزد عمر بردند، اسيران به احترام عمر دست به سينه چسباندند. عمر پرسيد: اين چه كاري است كه انجام ميدهيد، گفتند: ما در برابر بزرگان خود اين كار را ميكنيم. عمر اين كار را پسنديد و گفت: خوب است در برابر پروردگار چنين بايستيم. اين كار از بدعتهاي عمر بوده و به نظر فقهاي ما باطل كننده نماز است.

ديگر اين كه اهل سنت بعد از خواندن حمد، آمين ميگويند. اين مطلب نيز در زمان رسول الله (ص) نبوده و اهل سنت آن را ابداع كردهاند.

علت اصلي امثال اين اختلافات به مسئله امامت برميگردد. اهل سنت بعد از فوت پيامبر گفتند: حسبنا كتاب الله؛ كتاب خدا ما را كافي است و خود را از اهل بيت پيامبر (ص) جدا كردند، در حالي كه پيامبر به امت سفارش تمسك به اهل بيت را نموده بود.

جدايي از اهل بيت بلكه دشمني با آنان نتيجهاش اين ميشود كه اهل سنت از علي (ع) و فاطمه زهرا و حسن و حسين و سلمان و ابوذر و مقداد، روايات كمي نقل كردهاند، در حالي كه از ابوهريره و عايشه و ديگران هزاران روايت نقل كردهاند. آيا ابوهريره از پيامبر (ص) بيشتر روايت شنيده يا علي (ع) آيا ابوهريره بيشتر با پيامبر همراه و همنشين بوده، يا علي (ع؟ چرا اهل سنت از علي (ع) تعداد كمي روايت نقل كردهاند؟

علت اين است كه اهل سنت خود را از اهل بيت كنار كشيدهاند. آنان را از صحنه سياسي و اجتماعي خارج كردند، بلكه آنان را خانه نشين و برخي را كشتند!













دفتر تبليغات اسلامي

بازگشت