بايد دانست كه گاه فائده چيزي با مصلحت آن متفاوت است .
هرگاه سؤال از فايده چيزي شود ، طبيعتاً انسان منتظر ثمره و منفعت آن هست و اگر صبر نكند اثر وضعي در آن را نخواهد ديد ؛ ولي اگر در انجام عمل ، مصلحتي باشد و در عين حال آن عمل ترك شود آثار وضعي آن - هر چند آني نباشد - مشاهد خواهد شد .
براي فهم بيشتر مطلب ، به دو مثال ذيل دقّت فرماييد : اگر در نيمه شب ، هنگام قرمز بودن چراغ راهنما به لحاظ تردّد نكردن هيچ ماشيني عبور كنيم ، هر چند خلاف مرتكب شده ايم ، امّا هيچ اثر وضعي در ما باقي نخواهد گذاشت . امّا همين خلاف را اگر در ساعتي از روز كه پرتردّد است انجام دهيم ، واضح است كه چه ثمراتي برايمان به بار خواهد آورد . اين برخواسته از فايده اي است كه در عمل به اين قانون براي ما قرار داده اند .
امّا اگر در حوزه مصلحت ، اگر كودكي را به خاطر مبتلا شدن به بيماري كزاز از بازي در خاكروبه ها منع نمائيم و او همچنان در خاكروبه ها مشغول بازي شود ، آيا نديدن ما مانع از سرايت ميكروب خواهد بود ؟ در منع طفل مصلحتي است و در انجام طفل فسادي ؛ خواه بداند يا نداند ، خواه ببنيم و يا نه .
حال ، عبادات را از كدام يك از اين قسم بدانيم ؟
بي شك ، احكام الهي با پشتوانه مصلحت ها و مفسده ها ، ضامن سعادت آدمي است . و اين آثار مترتبه در ضمن رواياتي ؛ نظير معراج المؤمن ، قربان كل تقّي ، عمودالدين و . . . وارد شده است .
بنابراين ، با توضيحات فوق ، به راحتي به پاسخ خود دست مي يابيم .

موسسه در راه حق