مسايلي كه به پيامبر((صلي الله عليه وآله)) وحي شده بر دو گونه است:
بخشي از آن ها همان است كه به عنوان «قرآن» به پيامبر وحي شده و بخش ديگر احكام و تعليماتي است كه جدا از قرآن و به عنوان شرح و بيان قرآن به پيامبر((صلي الله عليه وآله))وحي گرديده است و لازم نيست تمامي احكامي را كه پيامبر((صلي الله عليه وآله))بيان مي كند، همه به عنوان «قرآن» باشد.
قرآن مجيد مي فرمايد: «و انزلنا اليك الذكر لتبين للناس ملنزل اليهم;و ما به سوي تو ذكر(قرآن) را نازل كرديم تا براي مردم آنچه به سويشان نازل شده بيان كني».
بنابراين، پيامبر((صلي الله عليه وآله)) براساس تعليمات الهي(وحياني) به تبيين و تفسير آياتي كه در آنها اصل انجام فرايض آمده، مي پردازد.
و به عبارتي ديگر: قرآن و وجود رسول الله((صلي الله عليه وآله)) مكمّل يكديگرند كه با نبود هر يك امر تبليغ و رسالت كامل نمي شود و يكي از حكمت هاي وجود ائمه((عليهم السلام)) بعد از رسول الله هم همين امر است وگرنه نيازي به وجود ائمه هم نبود و اين با حكمت ادامه وحي و رسالت سازگار نيست.
 
( بخش پاسخ به سؤالات )


ـ193ـ


تبيان