در عهد جاهليّت(زمان قبل از اسلام) مردم از ناداني براي ستارگان الوهيت و مقام خدايي قائل بودند و آفتاب و ماه را سجده مي كردند و چنين اتّفاقاتي مانند خسوف و كسوف را دليل خشم خدايان دانسته و در مقابل چنين اتّفاقات غير مترقّبه در مقابل ماه و خورشيد به زمين مي افتادند و سجده مي كردند.
اسلام براي اينكه به همگان بفهماند كه سجده فقط مخصوص خداست، مقرر فرمود در چنين مواقعي هم كه اتّفاقات آسماني پيش مي آيد، مردم بايد براي خدا سجده كنند و متوجّه باشند كه اين مواقع نيز مانند ساير مواقع اختصاص به خدا دارد و اين امور مانند ساير امور در دست خدا است و خورشيد و ماه و قوانيني كه در مورد آنها در جريان است، بتمامي مخلوق خدا مي باشند. البته اين يكي از فلسفه هاي احتمالي نماز آيات است; ممكن است فلسفه هاي ديگري نيز وجود داشته باشد.
 
(بخش پاسخ به سؤالات )


تبيان