نماز و روزه عبادت خدا است و عنوان خدمت به خلق را ندارند. برخي فرايض عبادي جنبه فردي دارند; مانند نماز و روزه و برخي جنبه اجتماعي دارند; مانند خمس و زكات و انفاق مالي در راه خدا. اين عبادات خدمت به خلق نيز محسوب مي شوند. بر نماز و روزه نيز آثار اجتماعي مترتّب مي شود; مثلا ايمان انسان افزون و باعث خدمت بيشتر به خلق مي شود. در روزه نيز احساس گرسنگي مي كنيم و به ياد تهيدستان و گرسنگان مي افتيم و انگيزه انفاق مال در ما به وجود مي آيد.
 
( بخش پاسخ به سؤالات )


ـ2130ـ


تبيان