آيا كسي كه غذاي خود را نيمه كاره و بدون خوب جويدن مي خورد با كسي كه اصلاً غذا نمي خورد يكسان است و آيا نفر اول انرژي بيشتري نسبت به شخص دوم كسب نمي كند؟ ايا منطقي است كه بگويد چون كاملاً سير نمي شوم و همه نياز بدنم تأمين نمي شود، پس اصلاً غذا نخورم؟ واقعيت مطلب آن است كه هر چيزي در حد خود تأثير دارد و هرگز معقول نيست كه با از دست دادن مراتب بالاي يك چيز، همه آن را به كلي از دست داد. از طرف ديگر عقل و منطق حكم مي كند كه انسان هر چيز ناقص را به كامل آن مبدل كند؛ نه آن كه همان ناقص را هم از دست بدهد. بنابراين بايد به چنين كساني فهماند كه اين نگرش كاملاً دور از خرد و عقل سليم است و بايد بكوشند آن مقدار از عبادت را با وسوسه شيطاني از دست ندهند. از طرف ديگر به تدريج در بهسازي آن بكوشند تا از بركات دنيوي و اخروي آن بهره مند شوند و هميشه ظاهر مقدمه رسيدن به باطن است و از راه پوست بايد به مغز رسيد و همه كساني كه مي بينيد يا شنيده اي نماز با حضور قلب مي خوانند ابتدا از همين ظاهر شروع كرده اند تا به كمال رسيده اند و به طور كلي رسيدن به كمال در هر مرحله براي انسان تدريجي است.

مركز فرهنگي نهاد رهبري در دانشگاه ها