اگر كسي گناهي از روحاني و طلبه ديد و يقين داشت گناهكار است، نم يتواند در نماز به او اقتدا كند. امّا گناهي انسان شخصي را قبول ندارد، نه به جهت گنان كردن،بلكهب ه جهت اين كه در مباحثه يا گفتگوي علمي با او هم عقيده نيست يا مي داند كه اشتباه مي گويد، مثلاً فلان حديث را اشتباه معنا مي كند يا فلان مطلب را بلد نيست يا نظر مخالفي دارد. اين گونه قبول نداشتن ربطي به عدالت فرد ندارد و مي توان به او اقتدا كرد. بنابراين قبول نداشتن شخصي به هر جهت مانع اقتدا نمي شود. اگر گناهي از او ببيند، نمي تواند اقتدا كند.

تذكر: البته گاهي از روحاني يا طلبه يا ديگري كاري را مشاهده مي كند و به نظر خودش آن را گناه مي داند، در حالي كه گناه نبوده و پنداشته شده كه گناهكار است. در اين صورت اگر با او صحبت كند و به او تذكر بدهد، متوجه مي شود كه ايشان گناه نكرده است. اگر شخصي يقين كرد كه فلان طلبه يا روحاني گناهكار است، نمي تواند به او اقتدا كند.

عدالت يك حالت خداترسي باطني است كه انسان را از انجام گناه كبيره و تكرار گناه صغيره باز مي دارد. همين اندازه كه با كسي معاشرت داشته باشيم و گناهي از او نبينيم، نشانة عدالت است و يان را حُسن ظاهر مي گويند. اگر كسي حُسن ظاهر را از ظاهر حال فيدي بفهمد و بداند كه اهل گناه و معصيت نيست و گناهي هم از او نديد، مي تواند به وي اقتدا كند.

اگر شخصي امامي را عادل مي دانسته، اما شك كند بر عدالت خود باقي است، مي تواند به او اقتدا نمايد.



دفتر تبليغات اسلامي