كساني كه به امامت و ولايت ائمه اطهارعليهمالسلام از روي عناد و لجاجت و تعصب عقيدهمند نباشند و انكارشان به سبب دشمني باشد، اعمالشان اعم از نماز و روزه قبول نيست. حضرت باقرعليهالسلام فرمود: هر كس خدا را پرستش كند و خود را در عبادت به رنج وادارد و به امامي كه خدا برايش تعيين كرده است، اعتقاد نداشته باشد، عملش نامقبول و خودش گمراه و سرگردان است و خداوند اعمال او را دشمني ميدارد.

وسائل الشيعه، ج 1، ص 90.

اگر عدم اعتقادشان به امامت به خاطر ناآگاهي باشد و به اصطلاح از باب قصور باشد نه تقصير، به گونهاي كه اگر به حقانيت ائمه پي ميبردند، ميپذيرفتند، جزء مستضعفان فكري به شمار ميروند كه در قيامت كارشان با خدا است و اميد عفو و بخشش و قبولي اعمالشان ميرود. قرآن كريم در مورد مستضعفان فكري ميفرمايد: مرتضي مطهري، عدل الهي، ص 403.

ممكن است خداوند آنها را مورد عفو قرار دهد و خداوند عفو كننده و آمرزنده است. حضرت صادقعليهالسلام نساء (4) آيه 9.

فرمود: هر كه ما را بشناسد، مؤمن است و هر كه انكار كند، كافر است و هر كه نه بشناسد و نه انكار كند، راه نايافته است تا باز گردد به راه هدايت. اگر به همين حال بميرد، از كساني است كه كارش واگذار به خدا است.

اصول كافي، ج 1، ص 187.



دفتر تبليغات اسلامي