برادر بزرگوار جناب آقاي مرتضي كدخدايي.

ضمن تقدير و تشكر از اعتماد و مكاتبه شما با اين مركز و آرزوي توفيق و موفقيت بيشتر برا شما. بين نماز صبح و مقبول فرق وجود دارد، زيرا حضور قلب در نماز واجب نميباشد، بلكه تحصيل آن باعث تقرّب انسان به درگاه حضرت احديت و قبولي نماز و اعمال ميباشد. اما اگر بعضي مردم در نمازهايي كه ميخوانند، حضور قلب ندارند، اين نماز صحيح بوده و شرعاً اشكالي ندارد، اگر چه به مرتبه قبولي نرسيده باشد.

اينكه گفته ميشود: اگر در نماز حواس انسان پرت باشد، ولي مهر از تربت سيدالشهدا باشد، نمازش درست است، اگر مقصود از درست بودن، صحيح بودن صحيح باشد. همان طور گفتيم لزومي ندارد با تربت امام حسينعليهالسلام باشد، بلكه همين كه با شرايط ذكر شده در رسالهها انجام شود، صحيح است، اما اگر منظور قبولي نماز باشد، رواياتي داريم كه فرمودهاند: السجود علي تربة الحسين يخرق الحجب السبع؛ سجده بر تربت حسينيعليهالسلام، حجابهاي هفتگانه را كنار ميزند.

بحارالانوار، ج 82، ص 153.

اين روايات، اهميت و فضيلت سجده بر تربت امام حسينعليهالسلام را نسبت به تربتهاي ديگر بيان ميدارد، ولي صراحتاً بياني درباره قبولي نماز نشده است. آنچه در روايات درباره استجابت و قبولي نماز و عبادات گفته

شده، مربوط به حضور قلب و برخي از شرايط روحي و معنوي و ترك محرمات است.

امام صادقعليهالسلام فرمود: خدا دعايي را كه با قلب پراكنده و غافل انجام ميگيرد، مستجاب نميكند.

وقتي دعا ميكني، با قلب خويش پيش بيا و با قلب به آنچه ميخواهي، اقبال كن و يقين به اجابت داشته باش.

اصول كافي، ج 2، ص 473.

بنابراين اگر نماز انسان با حضور قلب انجام گيرد، به اجابت نزديك و بهتر مقبول درگاه احديّت واقع خواهد شد.



دفتر تبليغات اسلامي