از نظر اعتقادي اقرار قلبي به وحدانيت خداوند و رسالت پيامبر اكرم(ص) - كه مضمون شهادتين است - كافي است و آدمي را از زمره كافران خارج ساخته و پاك مي گرداند. ترك نماز و ديگر ضروريات دين در صورتي كه صرفا بي اعتنايي عملي باشد موجب كفر نيست. ولي اگر بازگشت به انكار خدا و رسول نمايد كفر محسوب مي شود. اما اينكه گفته اند: «بين اسلام و كفر مرزي جز ترك نماز نيست» به اين معناست كه ترك نماز كفر عملي است و چنان نا سپاسي بزرگي در پيشگاه خداوند است كه با كفر اعتقادي شباهت و نزديكي بسياري دارد؛ تا آن جا كه گويي در حد و مرز آن قرار گرفته است ولي احكام كفر بر آن بار نمي شود. مسأله مراتب داشتن مسلماني به اين معناست كه ميزان پايبندي افراد به احكام و مقررات ديني و تسليم و انقياد در برابر آنها بسيار متفاوت است. اما روايت: «من سمع رجلا ينادي يا للمسلمين فلم يجبه فليس بمسلم » به معناي آن است كه چنين وضعيتي مسلماني مطلوب و مورد رضاي حق تعالي نيست؛ زيرا شخص در عمل راه كفر و كافران را مي پيمايد و آنچه پيرامون نماز گفته شد در اين جا نيز صادق است.

مركز فرهنگي نهاد رهبري در دانشگاه ها