انجام هر عبادتي ازعبادات الهي داراي مقدمات و آداب و شرايط است. لذا تا اين مقدمات فراهم نشود و آداب و شرايط رعايت نگردد،اميدي به درك واقعي عبادات نيست.

تفكر در عالم آفرينش و شناخت عظمت و لطف خدا و درك نعمتهاي الهي، دل را لبريز از محبت خدا مي كند و انسان را به خضوع در برابر او وا مي دارد. بنابراين موضوع تفكر و انديشه در عالم هستي نبايد مورد غفلت ما قرار گيرد. پاك كردن دل از آلودگيها و ناپاكيهايي چون تكبر و خود بزرگ بيني و خودپسندي و حسد و غيبت و ... ، صفاي روح و جان را به همراه دارد و تا زماني كه انسان اسير هواهاي نفساني باشد محال است به لذت واقعي كه از اقامه نماز براي او حاصل مي شود، دست يابد.

رعايت آداب و شرايط صحّت نماز، آنگونه كه در رساله هاي عمليه ذكر گرديده، از جمله طهارت و نظافت ظاهري، توجه به مكان نمازگزار، وقت شناسي، قرائتصحيح ، توجه عميق و صادقانه به معاني كلمات و رعايت مستحبات مانند گفتن اذان و اقامه و ذكرهاي مستحب در نماز، طولاني كردن ركوع و سجود و قنوت، همه در درك آن معنايي كه بايد از نماز حاصل شود، مفيد خواهد بود.

بنابراين اگر مي بينيم كه نمازما موجبات عروج روح ما را به عالم معنا فراهم نمي كند، بدليل آن است كه بر اين امر مهم بيتوجه و يا كم توجه هستيم. بسياري از ما به اندازه اي كه براي يادگيري امور ديگر از قبيل انواع حرفه ها، هنرها، رفتن به كلاسهاي مختلف و حتي ديدن فيلم و غيره و غيره ... وقت صرف مي كنيم، براي يادگيري آداب و شرايط نماز و درك معاني كلمات و جملات نماز وقت صرف نمي كنيم. كم نيستند افرادي كه صرفاً از جنبه رفع تكليف شرعي به نماز مي نگرند، نه يك ارتباط صميمانه و عارفانه با خداوند رحمان؛ لذا به هنگام نماز دل به همه جا سر مي زند و با همه گفتگو مي كند الا با آنكه مشغول راز و نياز با اوست و زماني به خود مي آيد كه سلام آخر نماز را مي دهد . اين گونه نماز خواندني ناشي از غفلت ما از ياد خدا در امور روزمره، دل مشغوليهاي فكري و دنيوي بسيار، اسارت در دام شيطان و هواهاي نفساني و دل ندادن به يادگيري مسائل ديني است.





اگر بدانيم كه نماز به فرمودة علي( ستون دين است(1) و نيز اگر باورمان بيايد كه نخستين چيزي كه در قيامت مورد محاسبه قرار مي گيرد، نماز است و شرط قبولي ساير اعمال، همين نماز است، و نيز اگر بدانيم كه با وجود كبرو ريا و خودبيني و خوردن لقمة حرام، نماز از مقبوليت ساقط مي گردد، و اگر بدانيم كه در پيشگاه چه كسي ايستاده ايم و با چه كسي سخن مي گوييم و او چقدر مشتاق اين گفتگوست و چگونه نظر لطف و رحمتش را نثار بندگان خود مي كند، و نيز اگر بدانيم و آگاه باشيم كه بزرگترين عبادات سجده براي خداست؛ كه هيچ عبادتي به پاي آن نمي رسد.(2) ديگر اين گونه غفلت زده و بي خبر و جاهل در برابر اين واجب بزرگ الهي نيستيم و با هر نماز عروج خواهيم كرد.



































منابع و مآخذ :

1. نهج البلاغه، نامه ها (وصيت)47

2. تحريرالوسيله، امام خميني(، ج1،ص178

* تفسير نمونه، ج16، ص293

رساله نوين، امام خميني(،ج1، بخش نماز



مؤسسه پيوند با امام