آيا كسي كه غذاي خود را نيمه كاره و بدون خوب جويدن مي خورد با كسي كه اصلاً غذا نمي خورد يكسان است و آيا نفر اول انرژي بيشتري نسبت به شخص دوم كسب نمي كند؟ ايا منطقي است كه بگويدچون كاملاً سير نمي شوم و همه نياز بدنم تامين نمي شود، پس اصلاً غذانخورم ؟ واقعيت مطلب آن است كه هر چيزي در حد خود تاثير دارد و هرگزمعقول نيست كه با از دست دادن مراتب بالاي يك چيز، همه آن را به كلي ازدست داد .از طرف ديگر عقل و منطق حكم مي كند كه انسان هر چيز ناقص را به كامل آن مبدل كند؛ نه آن كه همان ناقص را هم از دست بدهد .بنابراين بايد به چنين كساني فهماند كه اين نگرش كاملاً دور از خرد و عقل سليم است و بايد بكوشند آن مقدار از عبادت را با وسوسه شيطاني از دست ندهند .از طرف ديگر به تدريج در بهسازي آن بكوشند تا از بركات دنيوي واخروي آن بهره مند شوند و هميشه ظاهر مقدمه رسيدن به باطن است و ازراه پوست بايد به مغز رسيد و همه كساني كه مي بينيد يا شنيده اي نماز باحضور قلب مي خوانند ابتدا از همين ظاهر شروع كرده اند تا به كمال رسيده اند و به طور كلي رسيدن به كمال در هر مرحله براي انسان تدريجي است. ;

تبيان