بشري كه همواره گرفتار در انواع مشكلات، ناراحتيها و بي ارادگي است؛ بايد براي خود، دستگيره و ريسماني داشته باشد تا در اين مواقع، بر آنها چنگ بزند و خود را از اثرات سوء اين گرفتاريها و خمودگي، رهايي بخشد و آن دستگيره، ايمان به خدا وتوكل به او و نياش به درگاه او است. او مولا و خالق تواناي تمام مخلوقات است و تنها او است كه مطمئنترين و با قدرتترين حامي و ياور انسانها در انواع گرفتاريها است. به او نيرو و توانايي ميبخشد و اراده او را تقويت ميكند.
خداوند ميفرمايد: فاقيموا الصلاة....و اعتصموا بالله هو مولاكم...؛ پس نماز بگزاريد و به خدا توسل جوييد، او است مولاي شما. (حج، آيه 78)
آري نماز و نيايش، عامل سازندهاي است كه مقاومت و ايستادگي آدمي را در نشيب و فرازهاي زندگي، حفظ ميكند و نمازگزار در مقابل هر خير و شر و هر اقبال و ادباري، تحمل خويش را حفظ نموده و به هر بادي نميلغزد.
دكتر الكسيس كارل ميگويد: دعا و نماز، قويترين نيرويي است كه انسانها ميتوانند ايجاد كنند. نيرويي است كه چون قوه جاذبه زمين، وجود حقيقي دارد.
بشر ميكوشد از راه دعا (و نيايش)، نيروي محدود خود را با متوسل شدن به منبع نامحدودي چون خدا افزايش دهد. وقتي كه ما دعا و (نماز) ميخوانيم، خود را به قوه پايان ناپذيري (خدا)، متصل و مربوط ميكنيم كه قسمتي از آن نيرو به حوائج ما اختصاص داده ميشود.... به گفته امرسون: هرگز هيچ كس دعا نكرده مگر آن كه به چيزي رسيد، (نماز از ديدگاه دانشمندان، ص 11)
دكتر فرانك لاباخ (دانشمند مشهور اروپايي) نقل ميكند: در خداوند! يك ساعت كوتاهي كه در حضور تو صرف ميشود، چه تغيير عظيمي به وجود ميآورد! چه بارهاي سنگين بر اثر آن از سينهها برداشته ميشود و چه زمينهاي خشكي در اثر رگبارهاي دعا (و نيايش)، شاداب ميگردد. وقتي ما زانو ميزنيم، همه چيز ما را تهديد ميكند؛ ولي وقتي بلند ميشويم، دور و نزديك با زمينه روشن و واضح در برابر ما نمودار ميشود؟ هنگام زانو زدن، چقدر ضعيفيم و هنگام برخاستن چقدر پر از نيرو؟ (نماز از ديدگاه دانشمندان و متفكران، ص 54)
بر اين اساس قرآن ميفرمايد: اي افراد با ايمان! از صبر (روزه) و نماز كمك بگيريد؛ (زيرا) خدا با صابران است. (بقره، آيه 153)
گفتني است كه بهترين روش تمرين عملي براي تقويت اراده و تصميم، انجام كارهاي مخالف تمايلات نفساني است و براي تأمين اين هدف بهترين برنامه همان نماز است كه شبانه روز پنج بار صورت ميگيرد و شخص، نفس انساني را بر خلاف تمنيات خود وا ميدارد.
انسان نمازگزار، صبح زود از بستر گرم و نرم، خود را بيرون ميكشد و روح و جسم خود را با وضو و شست و شوي دست و صورت و مسح پاها، طراوت و شاداب ميبخشد. سپس رو به قبله و در برابر يك نيروي لايزال سر مدي كه جانبخش تمام موجودات و هستيها است ميايستد و زبان به شكرگزاري و ثنا خواني و ستايش باز ميكندو آغاز دميدن صبح را كه مبدا فعاليتهاي روزانه است - با يك عمل روحاني و معنوي عطر آگين ميسازد و اراده خود را با انجام چنين عملي پاك و روحاني - كه به ظاهر مخالف خواستههاي مادي و شهواني طبع بشري است - تقويت و استحكام ميبخشد و با اين عمل، ناخودآگاه به خويشتن تلقين ميكند كه:
من توانايي آن را دارم هر آنچه را كه مخالف طبع و ميل من است، انجام دهم و در زندگي روزانه ميتوانم بر خلاف خواهشهاي نفساني، گام بردارم پس شخص نيرومند و توانايم...
اين تمرين را سر ظهر نيز - كه بحران و كوران فعاليتهاي روزانه او بوده و شخص غرق درمسائل مادي و زندگي است - تكرار ميكند و شب هنگام نيز - كه وقت ميل به استراحت و نوازش جسم و تن است، تكرار ميسازد به اين ترتيب شيوههاي تمرين وتقويت اراده و تصميم را در خود، به حد اعلام ميرساند.


ستاد اقامه نماز