نماز از پراهميتترين عبادات و سرآمد تمام طاعات است. بدون نماز خلقت معنايي نداشت و بدون نيايش، جهان هستي، بي ارزش و بيمحتوا بود.
زندگي بي نماز، پوچ و تهي ميگشت و بدون نيايش، ادامه حيات معنوي انسان، دچار مشكل ميشد.
نماز آيين رسمي بندگي و عبوديت و مكتب پرافتخار تقوا و پارسايي است. بر اساس روايات، نماز نور مؤمن، علامت ايمان، معراج مؤمن، پرچم اسلام، كليد بهشت، راه و روش پيامبران، سيماي مكتب، راس دين، جايگاه اخلاص، وسيله نزديكي به خدا، موجب نزول رحمت، پايه دين، قله مستحكم و... است.
شكوفههاي مهر و سعادت در گلشن پرفيض نماز به بار مينشيند و لالههاي اخلاص و صفا، در دشت پرطراوت آن، به رويش در ميآيد.
نماز اولين قانون مدينة النبي و آخرين سفارش مكتب جعفري است.
نماز، نمايانگر انسانيت و رقيت بنده است.
نماز، تفسير عشق و تصوير انسانيت است.
نماز، شفيع نمازگزار در نزد ملك الموت، مونس در قبر، فرش نيكو براي آن و پاسخ نكير و منكر است.
نماز بنده در محشر، تاجي است به سر او كه موجب نورانيت صورتش، لباس براي بدنش، ساتر و حائل بين او و آتش جهنم و جواز عبور از صراط است.
نماز، سلاح مؤمن عليه كافر و موجب اجابت دعا و قبولي اعمال است و زاد و توشه مؤمن در دنيا، براي آخرت اوست.
نماز موجب فتح و گشايش درهاي بهشت به سوي بنده و مهر حور العين و ثمن و بهاي بهشت است.
به وسيله نماز بنده به درجه عالي و مقام والا ميرسد؛ زيرا نماز تسبيح، تهليل، تحميد، تكبير، تمجيد و تقديس الهي است.
هر چه بگوييم كم گفتهايم و هر چه بنويسيم كم نوشتهايم. نماز پل ارتباط ميان خدا و انسان و بهترين وسيله سپاسگزاري و نيايش با محبوب و معبود است.
نماز، طراوت بخش، روح و روان و زينت بخش قلب و جان است. نماز شكوه بندگي، اوج حضور عارفان و وسيله سير سالكان است.
نماز بيانگر تواضع و فروتني عبد در مقابل ارباب حقيقي خود و نشانگر حب و علاقه انسان به خالق تواناي خود است. نماز، روشنگر ظلمت سراي زندگي و باعث آبادي و سرسبزي دلهاي مرده و مهجور است و...
نماز داراي فلسفه و حكمتهاي مختلفي است؛ از جمله امام رضا(ع) در رواياتي به علت و حكمت نماز چنين اشاره ميفرمايد:
1. نماز اقرار به ربوبيت خدا و نفي هر گونه شريك براي او و ايستادن با كمال خضوع و كوچكي و بيچارگي در پيشگاه خدا است.
2. اين ايستادن با اعتراف به گناه و درخواست آمرزش گناهان پيشين و نهادن صورت بر زمين، پنج نوبت در شبانه روز به احترام عظمت خدا، مقرون ميباشد.
3. نماز موجب ياد خدا و دوري از غفلت و سركشي و باعث خشوع، فروتني و اشتياق و خواهان طلب افزايش معنوي و مادي است.
4. نماز، انسان را به مداومت بر ذكر خدا در شب و روز بر ميانگيزاند تا بنده، مولا و آقا و مدبر و آفريدگار خويش را فراموش نكند؛ چرا كه فراموش كاري موجب طغيان و سركشي خواهد شد.
5. انسان در حال نماز در پيشگاه خداوند در ياد خداست؛ همين حالت او را از گناهان باز ميدارد و از انواع تباهيها، جلوگيري ميكند. (بحار الانوار، ج 82، ص 261؛ وسائل الشيعه، ج3، ص4)
نيز اهميت نماز در بين همه دستورهاي درخشان اسلام، بدين جهت است كه:
1. نماز روح انسانها را به مبدأ هستيبخش مرتبط و متصل ميكند و با اين ارتباط، روح و جان آدمي را زنده، با نشاط و آرام ميسازد و او را براي انجام ساير تكاليف و وظايف فردي واجتماعي آماده ميكند. ازاينرو ميتوان گفت: نماز موتور محركه ساير اعمال و دستورات اسلامي هم هست؛ زيرا كسي كه به نماز اهميت بدهد، به ساير تكاليف هم اهميت خواهد داد و آنها را با نيت صحيح و خالص به جا خواهد آورد. اما اگر كسي نماز را براي خدا نخواند، معلوم نيست عمل ديگري را براي خدا انجام دهد. شايد بتوان گفت كه چنين فردي ساير اعمال را هم يا انجام نميدهد و يا با نيت صحيح انجام نميدهد و بهرهاي از آنها نميگيرد.
2. خواندن نماز علاوه بر آن كه انجام يك دستور و يك واجب الهي است، خود مانع از انجام زشتيها، خلافها و گناهان ديگر است و يك نمازگزار واقعي از فحشا و منكرات به دور است و اين خاصيت بازدارندگي نماز را (ان الصلاة تنهي عن الفحشاء و المنكر) بقيه اعمال ودستورات اسلامي ندارند.
3. نماز، از بعد سياسي، مسلمين سراسر جهان را هر روز به سمت قبله و مردم هر شهر و روستا را در جماعات مساجد، متحد و منسجم ميكند و به جمعيت مسلمانان شكوه و عظمت و اقتدار ميبخشد. و اين خاصيت نماز، بدين صورتفراگير و روزانه در هيچ عبادتي ديگر يافت نميشود. البته در مراسم حج، مسلمانان گرد خانه طواف ميكنند و متحد و منسجم ميشوند؛ اما حج سالي يك بار و براي افرادي است كه استطاعت اين سفر را دارند ؛ ولي نماز هر روز و براي همه افراد است.


ستاد اقامه نماز