به طور كلّي , جواز غيبت در صورتي است كه مصلحت مهمي در كار باشد, مصلحتي مهم تر ازحفظ آبروي انسان هاي هم كيش و مؤمن كه علما حدود ده مورد ذكر كرده اند و ما به چند مورد اشاره مي كنيم :

1 غيبت كسي كه گناهي را آشكارا و بدون شرم انجام مي دهد و باكي ندارد كه ديگران بفهمند; البته در اين جا گفته اند كه فقط مي شود آن گناهي را كه علني مي كند نقل كرده و نسبت به ديگر گناهان كه علني انجام نمي دهد, نمي شود آن را نقل كرد;

2 اگر انساني به ديگري بدي كند مظلوم مي تواند بدي و ظلمي را كه در حقش شده در مقام تظلّم نقل كند تابتواند آن را از خود دفع كند;

3 مشاور در مقام مشورت مي تواند مطالبي را كه در آينده به ضرر و زيان مشورت كننده است نقل كند, مثلاًبگويد شخصي كه مي خواهيد با او معامله كنيد, معتاد يا ورشكسته است ;

4 غيبت كردن به قصد نهي از منكر, يعني بداند كه اگر غيبت او را بكند, دست از آن گناه بر مي دارد و راه ديگري جز غيبت نداشته باشد;

5 غيبت كساني كه مي خواهند ديگران را گمراه كنند, مثلاً موضوعي را كه در دين نيست , تبليغ و به عنوان احكام اسلام بيان كنند.(1) غيبت مواردي كه ذكر شد با توجه به جزئيات آن اشكال ندارد.

براي اطلاع بيش تر از جزئيات و ديگر موارد جواز غيبت , به كتاب گناهان كبيره مراجعه فرماييد.

ـ نتيجه اين كه اگر كسي علناً تارك الصلوة است , نقل آن اشكال ندارد, ولي اگر ديگران نمي دانند و اونمي خواهد همه بفهمند, نقل آن اشكال دارد.

(پـاورقي 1.سيد عبدالحسين دستغيب , گناهان كبيره , ج 2 ص 272ـ 285





دفتر تبليغات اسلامي