اولا بايد دانست به پيشگاه چه كسي شرفياب مي شويم , تو خود از اين مجمل بخوان كه ائمه اطهارچرا وقتي مي خواسته اند وارد نماز شوند بدنشان مي لرزيده است .

ثانيا: در اول وقت حتي الامكان نمازها را بخوانيم .

ثالثا: به جماعت بجا آوريم .

رابعا: آنچه موجب حواس پرتي است از اطراف خودمان دور كنيم .

خامسا: به مهر نگاه كنيم .

سادسا: به معاني كلمات و اذكار توجه داشته باشيم .

سابعا: به معناي سجده و به خاك افتادن در مقابل خداوند عزيز و مقتدر, ذلت و خواري خود را در مقابل او حس كنيم و نيز به ركوع رفتن و اين تعظيم در برابر الله را بفهميم و در زندگي روزمره جلوي هيچ چيز اين گونه تسليم نباشيم و او را بزرگ نشماريم جز براي خدا.

ان شاء الله با توجه به مراتب فوق و تمرين و ممارست بتوانيد حضور قلب را در خودتان ايجاد كنيد. و بدانيدرسيدن به اين حالت به يكباره ميسر نيست . كساني كه اين راه را طي كرده اند مدتها تلاش نموده اند تا به اين حالت رسيده اند.

دوست عزيز, مرحوم علامه طباطبائي در پاسخ به پرسش يكي از مريدانش ـ كه از رمز توجه به خدا و حضورقلب در نماز را پرسيده بود ـ فرمود:

(توجه , مراوده , مراقبه ـ توجه , مراوده ...) اين جمله را آن بزرگوار بيش از ده بار تكرار كرده بود. (1

توجه : احساس حضور خدا در تمام اوقات است .

مراوده : ياد او را در قلب داشتن و نام او را بر زبان جاري ساختن است .

مراقبه : دوري جستن از گناهان , به جاي آوردن واجبات , اهميت دادن به آن ها و محاسبه نفس در هر روز است .







دفتر تبليغات اسلامي