حرف زدن و معاشرت با كسي كه نماز نميخواند، از نظر شرعي اشكال ندارد. آن چه مهم است و تكليف شرعي اقتضا ميكند، امر به معروف و نهي از منكر است. وظيفه شما آن است كه ايشان را به نماز دعوت كنيد.

البته عمل به اين رسالت بزرگ، بايد با ظرافت خاص انجام گيرد، به ويژه اگر ايشان جوان باشد. معمولاً جوان نصيحتپذير نيست. در اين صورت بايد به طور غير مستقيم وارد شويد و قبل از هر كاري عامل بي توجهي ايشان به نماز را بيابيد و در پي جبران آن باشيد. چه بسا جهل به حكم و يا محيط خانوادگي و يا رفاقت با نااهلان منشأ سستي در انجام نماز شده است. از اين رو نبايد توقع داشته باشيد فوراً متحوّل شود و به نماز بايستد، بلكه بايد زمينه گرايش به نماز را فراهم آوريد، مثلاً زمينه رفاقت افراد نماز خوان را فراهم كنيد و يا از خوبيهاي نماز و عواقب ترك آن سخن بگوييد. اگر اهل مطالعه است، كتاب هايي را درباره نماز در اختيارشان قرار دهيد. البته مسئله نماز يكي از واجبات ديني است و آنچه مهم است، اصل دين و ايمان و اعتقاد به آن است. پس از ايمان و اعتقاد به دين، اعمال صالح و شايسته به دنبال آن و يا همراه آن خواهد بود و نماز در داخل آن و جزئي از آن معنا مييابد.

برخورد با اين افراد يكسان نميتواند باشد و حكم مختلفي دارد. گاهي كسي با ترك معاشرت تنبيه ميشود و از عمل ناپسند خود بر ميگردد. در اين صورت با كم كردن روابط، امر به معروف و نهي از منكر صورت ميگيرد اما در برخي موارد اگر روابط محدود شود، تأثير منفي دارد و لجاجت كرده، بر ترك نماز و ديگر واجبات ديني بيشتر اصرار ميورزد.

در اين صورت نبايد رابطه را قطع و يا محدود كرد، بلكه با اظهار محبت و دوستي و جذب ايشان و ذكر نقاط مثبت و تقويت انگيزه براي انجام فريضه الهي از طريق تشويق، نتيجه لازم و مطلوب حاصل خواهد شد.

در مورد روابط محرم و نامحرم نيز، حرف زدن به تنهايي اشكال ندارد و با احتمالات هم نميتوان حكم كرد و نبايد سوء ظن داشت، در عين حال بايد حريمها نگه داشته و محفوظ بماند.



دفتر تبليغات اسلامي