حضرت امام خميني(ره) مي فرمايند:

در صورتي كه شخص جهت قبله را نداند و براي پيدا كردن قبله وسيله اي ندارد، (نه وسايل علمي و نه كسي كه از او بپرسد و نه از هيچ راه ديگر) يا با اين كه كوشش كرده، گمانش به طرفي نمي رود، چنانچه وقت نماز وسعت دارد، بايد چهار نماز به چهار طرف بخواند و اگر به اندازه چهار نماز وقت ندارند، بايد به اندازه اي كه وقت دارد، نماز بخواند، مثلاً اگر فقط به اندازة يك نماز وقت دارد، بايد يك نماز به هر طرفي كه مي خواهد بخواند (در صورت چهار طرف خواندن) بايد نمازها را طوري بخواند كه يقين كند يكي از آن ها رو به قبله بوده است.(1)

جمعي از فقها مي فرمايند: حتي در صورتي كه وقت وسعت دارد، نماز خواندن به يك طرف كافي است و (تنها) احتياط مستحب آن است كه چنانچه وقت نماز وسعت دارد، چهار نماز به چهار طرف بخواند. (حضرات آيات: خويي، تبريزي، سيستاني، زنجاني و مكارم) در صورتي كه شخص وقت كمي دارد و فقط مي تواند يك نماز بخواند، بنابر هر دو نظر ذكر شده، نماز خوانده شده، كافي است و قضا ندارد.

اگر شخص يقين يا گمان كند كه قبله در يكي از دو طرف است، بايد به هر دو طرف نماز بخواند، ولي احتياط مستحب آن است كه در صورت گمان داشتن، به چهار طرف نماز بخواند.(2)

پي نوشت ها:

1. توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 456، مسئلة 784.

2. توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 456، مسئلة 758.



دفتر تبليغات اسلامي