اين اشتباه بزرگي است كه گمان كنيم مي توان از قلبي پاك برخوردار بود و نماز هم نخواند; زيرا پاكي قلب به معناي واقعي، خبر از پاكي فطرت آدمي مي دهد و فطرت و سرشت پاك هر انساني او را به پرستش خداي يگانه مي خواند و اين جز در پرتو نماز تحقق نمي يابد. ترك نماز به اندازه اي زشت است كه در برخي احاديث ترك عمدي آن، مرتبه اي از كفر به حساب آمده است(43).
ترك نماز بر تيرگي روح و قلب انسان دلالت دارد; زيرا بنده اي كه خداوند او را به راز و نيا با خود دعوت كرده و او از اين افتخار بزرگ، سرپيچي و امتناع ميورزد; بنده اي كفور و ناسپاس، و شايسته كيفري بزرگ و سهمگين است. چنين بنده اي هر چه زودتر بايد توبه كند و نماز بخواند تا خداوند او را مشمول مغفرت و آمرزش خويش قرار دهد.
 
( بخش پاسخ به سؤالات )


تبيان