انسان ميتواند در مناجات و راز و نيازها و نيايش خود به درگاه الهي از هر كلمهاي و زباني استفاده كند و هيچ محدوديتي در آن نيست و هيچ وقت آزادي انسان سلب نشده است. پس شما اگر خواهان مناجات و گفت و گوي آزاد با خدا هستيد، ميتوانيد كاملاً از آزادي بيان خود استفاده كنيد و به هر گونه كه طالب هستيد با او صحبت نماييد. اما اگر قرار است عبادتي را انجام دهيد و به تكليف و دستور خاص ديني عمل نماييد و واجبي را از گردن خود ساقط كنيد؛ بايد مطابق خواسته و دستور دين رفتار كنيد. پيامبر(ص) همواره ميفرمود: نماز بخوانيد، همان گونه كه من نماز ميگزارم. پس نماز و اركان و اعمال آن تعبدي است و نميتوان هيچ گونه تغييري در آن راه داد. اين تعبد و خواسته، چندين فلسفه و حكمت دارد، از جمله:
1. جلوي انحراف و بدعت در اعمال ديني گرفته ميشود و هر كسي مطابق سليقه خود، چيزي بر دين نميافزايد.
2. مانع تفرقه و اختلاف در اعمال ديني ميشود؛ چون اگر هر كسي به زبني، نماز ميخواند؛ ديگر ميان مسلمان وحدت و نقطه اشتراكي به وجود نميآيد؛
3. آيات قرآن و اذكار واجب نماز، داراي نورانيت و معنويت خاصي است كه هيچ يك از كلمات و الفاظ بشري نميتواند جايگزين آن باشد و بتواند معاني، مفاهيم و معارف آنها را انتقال دهد.
4. خواندن آيات قرآن در نماز، باعث ميشود كه انسان همواره به قرائت قرآن بپردازد و آن را فراموش نكند؛
5. عمل به دستورات خدا و تعبد به خواستههاي او، موجب ترقي و تعالي مقام انسان و قرب او به خدا ميشود؛ اما چون و چرا كردن در اين دستورات، نشانه ضعف ايمان و اعتقاد به توحيد است.
در پايان گفتني است كه آزادي بيان انسان، نامحدود و لجام گسيخته نيست كه انسان هر وقت و هر كجا بخواهد آزادانه سخني بگويد (حتي بر خلاف دستورات الهي) و به واجبات الهي بياعتنا باشد. در اسلام آزادي بيان حدي دارد و اختيار و آزادي انسان، در محدوده و چهار چوب دين و دستورات الهي معنا دارد. اين مسيري است كه يكتاپرستان و باورداران به معاد آن را انتخاب كردهاند و با انتخاب آزادانه خود، طوق بندگي خدا را بر گردن نهادهاند.


ستاد اقامه نماز