قصد خروج از محل اقامت در ضمن ده روز پس از تحقق اقامت

فقط قصد خارج شدن دارد ولي خارج نشده است: مجرد قصد خارج شدن مضر به اقامت نيست به هر مقدار قصد داشته باشد اگر چه به مقدار مسافت شرعي باشد.

به چهار فرسخ رسيده است، نمي خواهد بماند:

1ـمي خواهد در آنجا ده روز بماند: بايد تمام بخواند.

2ـ مي خواهد تا هشت فرسخ يا بيشتر ادامه دهد و بر نگردد: بايد شكسته بخواند.

مي خواهد برگردد:

1ـ مي خواهد در برگشت به محل اول، ده روز بماند. در رفت و برگشت ومقصد شكسته است و در محل اقامت تمام است.

2ـ نمي خواهد ده روز بماند: مطلقاً شكسته است.

مي خواهد دوباره به جاي اولش برگردد:

تصميم دارد دوباره در محل اول يا جاي ديگر ده روز بماند: مطلقاً تمام است چه در رفت و چه در مقصد و برگشت و محل اقامت.

تصميم ندارد ده روز بماند:

1ـ برگشتش به مكان اول براي اين است كه آنجا را محل اقامتش مي داند (از آنجا اعتراض نكرده است)، بيشتر فقها مانند حضرت امام (ره) مطلقاً تمام مي دانند چه در رفت و چه در برگشت و مقصد و محل اقامت ولي بعضي فرموده اند بايد جمع بخواند.

2ـ برگشتش براي اين است كه آنجا را منزلي از منازل سفر جديدش مي داند، برخي از فقها مانند حضرت امام (ره) مطلقاً شكسته مي دانند و برخي در رفت و مقصد تمام و از زمان تصميم به سفر جديد تا شروع آن جمع مي دانند.



3ـ ترديد دار دكه آنجا را محل اقامت بداند يا نه، بايد تمام بخواند و احتياط مستحب آن است كه جمع بخواند.

به كمتر از چهار فرسخ رفته است:

1ـ نمي خواهد دوباره به جاي اولش برگردد: سفر جديد محسوب مي شود و بايد با شرايطش احكام سفر جديد را اجرا كند.

2ـ مردد است كه بر گردد يا نه: برخي از فقها مانند حضرت امام (ره) فرموده اند: تا زماني كه سفر جديدي آغاز نكرده بايد تمام بخواند و برخي فرموده اند: بايد جمع بخواند.





























منابع و مآخذ:

1ـ العروه الوثقي، ج2، في قواطع السفر، مسأله 24، استفتائات امام، ج1، ص231، سؤال 343

برگرفته از كتاب: سير و سفر در اسلام، تأليف محمد وحيدي



مؤسسه پيوند با امام