بنابر نظر همه مراجع تقليد خواندن قنوت به زبان فارسي جايز است و از لحاظ شرعي اشكالي ندارد، حضرت امامره در كتاب شريف آداب معنوي نماز مي فرمايند: و جايز است دعا نمودن [در قنوت] به هر زباني، عربي يا غير آن . و عربي احوط و افضل است. (1) يعني خواندن قنوت به زبان عربي مستحب است.

اما ساير اجزاء نماز بايد به عربي صحيح خوانده شود.

حضرت امام خميني ره در مورد اسرار و آداب قلبيه قنوت در همان كتاب مطالبي را مي فرمايند كه بعضي از آنها به نمو اختصار در اينجا يادآور مي شويم. حضرت امام ره مي فرمايند: اي عزيز قنوت دست شستن از غير حق و اقبال تام به عز ربوبيت پيدا كردن است و كف خالي و سؤال به جانب غني مطلق دراز نمودن است؛ و در اين حال انقطاع، از بطن و فرج سخن راندن و از دنيا يادكردن كمال نقصان و تمام خسران است.

جانا، اكنون كه از وطن خود دور افتادي و از مجاورت احرار محجور شدي و گرفتار اين ظلمتكدة پر رنج و محن گرديدي، خود چون كرم ابريشم بر خود متن.

عزيزا، خداي رحمن فطرت تو را به نور معرفت و نار عشق تخمير نموده، و به انواري چون انبياء و عشاقي مانند اولياء مؤيد فرموده، اين نار را به خاك و خاكستر دنياي دني منتفي نكن؛ و آن نور را به كدورت و ظلمت توجه به دنيا كه دار غربت است مكدر ننما؛ باشد كه اگر توجهي به وطن اصلي كني و انقطاع به حق را از حق طلب كني و حالت هجران و حرمان خود را با دلي دردناك به عرضش برساني و احوال بيچارگي و بينوايي و گرفتاري خويش را اظهار كني، مددي غيبي رسد و دستگيري باطني شود و جبران نقايص گردد، اذ مِن عادته الاحسان و مِن شيمتهِ التفضل (2)

اگر از فقرات مناجات شعبانيه امام متقين و اميرمؤمنين واولاد معصومين او ع كه امامان اهل معارف و حقايقند، در قنوت بخواني، خصوصاً آن جا كه عرض مي كنند: الهي هب لي كمال الانقطاع اليك ولي با حال اضطرار و تبتل و تضرع نه با دل مرده چون دل نويسنده، بسيار مناسب اين حال است.

بالجمله، مقام قنوت درنظر نويسنده چون مقام سجود است: آن يك، توجه و اقبال به ذل عبوديت و تذكر مقام عز ربوبيت است؛ و اين يك، اقبال به عز ربوبيت و تذكر عجز و ذل عبوديت است. و اين به حسب مقام متوسطين است. و اما به حسب مقام كمل، چنانچه سجود مقام فناي عبد و ترك غير و غيريت است، قنوت مقام انقطاع به حق و ترك اعتماد به غير است كه روح مقام توكل است. و بالجمله،چون قيام مقام توحيد افعالي است و اين توحيد در ركعت دوم تمكين شود، در قنوت اظهار نتيجة آن كند كه كشكول گدايي را پيش حق برد و از خلق منقطع شود و گريزان گردد.





































منابع و مآخذ:

1. آداب الصلوة، امام خميني ره، ص374 الي 376

از عادت او نيكويي كردن است و از خوي او تفضل.



مؤسسه پيوند با امام