امام جماعت بايد بالغ، عاقل، شيعه دوازده امامي، عادل، حلال زاده باشد و نماز را به طور صحيح بخواند و اگر مأموم مرد است امام هم بايد مرد باشد.

از اينرو كسي كه فاقد شرايط فوق باشد شايستگي امامت جماعت را ندارد و نبايد به او اقتدا شود.

شرايط امام جماعت

مسأله 1453 ـ امام جماعت بايد بالغ و عاقل و شيعة دوازده امامي و عادل و حلال زاده باشد و نماز را بطور صحيح بخواند1 و نيز اگر مأموم مرد است امام او هم بايد مرد باشد2 و اقتدا كردن بچه مميز كه خوب و بد را مي فهمد به بچه مميز ديگر جايز نيست3 و احتياط واجب آن است كه امام زن نيز مرد باشد.

1- فاضل: و نيز امام جماعت بنابراحتياط واجب بايد مرد باشد و اقتدا كردن بچة مميز كه خوب و بد را مي فهمد به بچة مميز ديگر مانعي ندارد. (پايان مسأله)

2- گلپايگاني: بلكه در غير نماز ميت احتياط لازم آن است كه زن امامت نكند هر چند مأموم زن باشد...

صافي: و در غير نماز ميت امامت زن بر زنها كراهت دارد...

زنجاني: و اقتدا كردن به بچة مميز كه خوب و بد را مي فهمد، بنابراحتياط واجب صحيح نيست؛ ولي بچة مميز، مي تواند در نماز جماعت شركت كرده و اقتدا نمايد و احكام جماعت هم بر آن بار مي شود.

مكارم: ولي امامت زن براي زن مانعي ندارد. و هر انساني حلال زاده است خواه مسلمان يا غير مسلمان، مگر اين كه خلاف آن ثابت شود.

سيستاني: و صحت اقتدا به بچة ده ساله اگر چه خالي از وجه نيست ولي خالي از اشكال هم نمي باشد.

3- اراكي ـ گلپايگاني ـ صافي: مانعي ندارد. (پايان مسأله)

خويي ـ تبريزي: مانعي ندارد، اگر چه آثار جماعت بر او مترتب نمي شود.

بهجت: مسأله ـ امام جماعت بايد شيعة دوازده امامي، عاقل، عادل و حلال زاده باشد و نماز را به طور صحيح بخواند و بنابراحتياط بايد بالغ باشد و نيز اگر مأموم مرد است، امام او هم بايد مرد باشد.

مسائل اختصاصي

بهجت: مسأله 1171 ـ عدالت معتبر در امام جماعت عبارت است از حسن ظاهر يعني دوري جستن از گناهان كبيره بطوري كه ظاهر احوال شخص به طور ظني دلالت كند كه او بناي بر ترك گناه دارد نه آن كه اتفاقاً چند روزي گناه را ترك كرده باشد. و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز كند و اصرار بر گناهان صغيره به منزله گناه كبيره است.

بهجت: مسأله 1173 ـ اگر امام جماعت در بين نماز از قيام عاجز شد لازم است مأموم نيت فرادي كند و نماز خود را بخواند و همچنين است هر نقصي كه مانع از اقتدا است.

مكارم: مسأله1268 ـ عدالت، يك حالت خداترسي باطني است كه انسان را از انجام گناه كبيره و تكرار گناه صغيره باز مي دارد و همين اندازه كه با كسي معاشرت داشته باشيم و گناهي از او نبينيم، نشانة وجود عدالت است و اين را حسن ظاهر كه حاكي از ملكة باطن است، مي گويند.









































منابع و مآخذ:

كتاب توضيح المسائل مراجع، ج1



مؤسسه پيوند با امام