بر مرد واجب است حمد و سورة نماز صبح و مغرب و عشأ را بلند بخواند و بر مرد و زن واجب است حمد و سورة نماز ظهر و عصر (و همچنين تسبيحات اربعه) را آهسته بخوانند.(توضيحالمسائل، امامخميني، مسألة 992 و مسألة 1007.)

يكي از ادلة مراجع در اين مسأله رواياتي است كه از معصومين: رسيده و در كتابهاي فقهي مورد بررسي قرار گرفته است.(جواهر الكلام، نجفي، ج 9، ص 364 ـ 369، دارالكتب الاسلامية، تهران / وسائلالشيعة، عاملي، ج 6، ص 82 ـ 86، باب 25 و 28، ابواب القرائة في الصلاة، چاپ احيأ التراث.)

همچنين فتواي فقها در اين مسأله ربطي به اين آيه ندارد، چون جهر و اخفاتي كه در اين مسأله وجود دارد، غير از جهر و اخفاتي است كه در آيه از آن نهي شده است; آنچه در نماز صبح و مغرب و عشأ فقهأ فرمودهاند جوهر داشتن صداست; نه بلند كردن صدا، و آنچه در نماز ظهر و عصر فرمودهاند، جوهر نداشتن صدا است، نه آن كه حتي خود انسان هم صدايش را نشنود.(تحريرالوسيله، امام;، ج 1، ص 166، مسألة 11، القول في القرائة، مؤسسة انتشارات دارالعلم)) ولي آنچه در آيه مطرح شده غير از اين است كه ميفرمايد: نمازت را به آواز بلند مخوان و بسيار آهستهاش مكن، و ميان اين و آن راهي ميانه جوي(ترجمه استاد محمدمهدي فولادوند.)

پس آيه ربطي به اين مسأله فقهي ندارد; بلكه از افراط و تفريط در بلند خواندن و آهسته خواندن نهي ميكند.(ترجمة الميزان، سيد محمدباقر موسوي همداني، ج 13، ص 312، انتشارات اسلامي قم / تفسير نمونه، آية الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 12، ص 328، دارالكتب الاسلامية، تهران.)

ممكن است مقصود آيه اين باشد كه: همة نمازها را بلند نخوان و يا همه را آهسته نخوان; بلكه راه ميانه را انتخاب كن و بعضي نمازها را بلند و بعضي را آهسته بخوان. بنابراين هيچ منافاتي بين فتواي فقها در اين مسأله با آيه مذكور وجود ندارد.(الميزان، همان.)



فرهنگ ومعارف قرآن