آيا مطالبي كه در حديث زير آمده صحيح است و بعد از عمل به آن، ديگر نگران نمازهاي قضا شدة خود نباشم؟ رسول اكرمميفرمايد: هر كس ترك كند نماز را از روي جهالت و ناداني و نداند چقدر بايد قضا كند، شب دوشنبه پنجاه ركعت نماز بخواند و روزه بگيرد و ظهر دوشنبه پنجاه ركعت نماز بخواند و بعد از آن صد مرتبه استغفار كند، اين عمل مطابق صد سال نماز قضا شده به حساب ميآيد. مأخذ: گنجهاي معنوي، رضا مجاهد، نشر سنبله، و هم چنين مطالب ديگر اين كتاب.


نماز از مهمترين واجبات الهي است كه خداوند متعال آن را در هر روز، پنج نوبت بر مسلمانان، واجب كرده است: أَقِمِ الصَّلَوَةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ إِلَيَ غَسَقِ الَّيْلِ وَ قُرْءَانَ الْفَجْرِ;(اسرأ،78) نماز را از زوال خورشيد ]هنگام ظهر[ تا نهايت تاريكي شب ]=نيمهشب[ برپادار، و هم چنين قرآن فجر ]=نماز صبح[. اگر نماز واجب، قضا شد، بايد قضاي آن را به جا آورد و هيچ عمل يا نماز ديگري ـ غير از قضاي همان نماز ـ جاي آن را نميگيرد; براي مثال اگر نماز صبح او قضا شود، خواندن ده قضاي نماز ظهر، جاي آن را نميگيرد. دربارة انجام واجبات و ترك حرامها و كيفيّت آنها، بايد به رسالة توضيح المسائل مراجعه كنيد و هيچ كتاب ديگري نميتواند تكليف شما را مشخص كند.

مراجع معظم تقليد ميفرمايند: اگر انسان بداند چه مقدار نماز از او قضا شده، واجب است، به همان اندازه نمازهايش را قضا كند و اگر شك دارد كه چه مقدار قضا شده; بر او واجب است به مقداري كه يقين دارد، قضا كند و بيش از آن مقدار ـ كه نسبت به آنها شك دارد ـ واجب نيست.(توضيح المسائل مراجع، ج 1، ص 708ـ709، نشر دفتر تبليغات اسلامي.)

شما فقط با مراجعه به كتاب توضيح المسائل، و عمل به دستوراتي كه دربارة نمازهاي قضا، در آن آمده، ميتوانيد نسبت به نمازهاي خود خاطر جمع شويد; البته بعد از آن كه به دستورات مرجع خود عمل كرديد، خواندن نمازي كه از كتاب گنجهاي معنوي، نقل كرديد، مانعي ندارد و مطالب ديگر اين كتاب نيز از همين قبيل است.



فرهنگ ومعارف قرآن

بازگشت