انسان عاقل در هر كار و حرفهاي به كساني كه در آن كار و حرفه، داراي تخصص هستند مراجعه ميكنند، مثلاً كسي كه جسمش بيمار ميشود، راه منطقي و عقلاني اين است كه به پزشك مراجعه كند و ... در امور ديني و مسائل معارف اسلامي، نيز به متخصصان اسلام شناس و كساني كه در مسائل ديني و امور اسلامي كارشناس هستند بايد مراجعه كرد و روحانيان و علماي دين در اين باره صاحب نظر و كارشناس هستند; از اينرو آنان را با القابي مانند: ثقة الاسلام (كسي كه در مسائل اسلامي مورد اطمينان است) و حجة الاسلام (مدرك حجت معتبر مسائل اسلامي) و ... خطاب كنند.

اگر روحانيان در بيان احكام و معارف ديني، مرتكب اشتباهي شوند، اگر از روي سهو و قصور باشد، در پيشگاه الهي معذورند. ولي اگر خداي ناكرده از روي عمد، معارف الهي را به گونهاي ديگر در اختيار مردم قرار دهند، اين كار يكي از بزرگترين گناهان است و پشت سر چنين افرادي نميشود نماز خواند، زيرا يكي از شرايط امام جماعت، عادل بودن; يعني دوري جستن از گناهان كبيره و اصرار نداشتن بر گناهان صغيره است.(ر.ك: توضيح المسائل مراجع، بني هاشمي، ج 1، ص 819، دفتر انتشارات اسلامي.)

اما بايد توجه داشته باشيدكه تشخيص اين گونه موارد بسيار مشكل است; زيرا چه بسا مسألهاي دو يا چند جواب داشته باشد، اين مركز، يك جواب بدهد و عالمي جواب ديگري بگويد; يا نحوه سؤال كردنها متفاوت باشد، در نتيجه، جوابهاي متفاوت داده شود و...; بنابراين نميشود با صرف پرسش مسألهاي، و شنيدن جواب متفاوت، عالمي را به بي عدالتي متهم كرد، و يا آبروي دانشمند مسلماني را در معرض خطر قرار داد.



فرهنگ ومعارف قرآن