اولاً: خداوند را سپاسگزار باشيد كه خواهر شما نماز ميخواند و از كساني نيست كه هنگامي به نماز خواندن دعوت ميشوند. آن را به مسخره ميگيرند. وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَي الصَّلَوَةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ذَ َلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لآيَعْقِلُون;(مائده،58) و هنگامي كه ]به وسيلة اذان[ به نماز ميخوانيد، آن را به مسخره و بازي ميگيرند، زيرا آنان مردمياند كه نميانديشند.

ثانياً. ما موظف به تكليف هستيم نه نتيجه; يعني ما وظيفه داريم ارشاد و هدايت و امر به معروف كنيم، ولي وظيفه نداريم كاري كنيم كه حتماً ديگران به سخنان هدايتگر ما عمل كنند. اگر اينگونه باشد. پس پيامبران هم به وظيفهشان عمل نكردهاند. چون بسياري از كساني را كه پيامبران ارشاد و هدايت كردند، سخنان هدايتگر پيامبران را عمل نكردند. ميگويند حضرت نوحغ در مدت نهصد و پنجاه سال نبوتش، تنها هفتاد نفر به او ايمان آورند.

ثانياً، يكي از شرايط امر به معروف، تأثير آن است. اگر بدانيم كه امر به معروف تأثير نميگذارد، تكليف از ما ساقط است.

رابعاً هميشه توصيه و گفتن پي در پي، اثر مطلوب ندارد، بلكه ممكن است موجب لجاجت شود، بلكه بايد به صورت متناوب و با فاصله، تذكر داد. دوستانه تذكر داد. احكام و شرايط نماز را بيان كرد. كاري كرد كه عشق و محبت خدا در او افزون شود و تا از نماز لذت ببرد، در اين صورت، با طمأنينه نماز خواهد خواند.



فرهنگ ومعارف قرآن