اگر كسي در شهري مثلاً كرمان متولّد شده و مدّتي در آن جا زندگي كرد و كرمان وطن پدر و مادر او بود، آن جا وطن او نيز محسوب ميشود، اگراز آن جا اعراض نكرده باشد، هر وقت و حتي براي مدّت كمي به كرمان برود نمازش تمام و روزهاش صحيح است و در شهر ديگر كه فاصلهاش تا كرمان بيشتر از چهار فرسخ شرعي باشد و بخواهد براي مدت طولاني مثلاً چند سال در آن جا زندگي كند، وطن عرفي او محسوب ميشود به فتواي آيات عظام: سيستاني و مكارم و تبريزي و زنجاني.(1) و اگر قصد زندگي هميشگي در آن شهر را دارد، وطن حقيقي او محسوب ميشود. بنابراين در دو صورت هم در شهر كرمان و هم در شهر ديگر نماز تمام و روزه صحيح است. اگر از شهر كرمان اعراض كرده باشيد به اين معنا كه نخواسته باشيد تا آخر عمر براي زندگي به آنجا برگرديد، نمازتان در شهر كرمان شكسته است و روزه صحيح نيست. انسان ميتواند دو شهر را وطن خود قرار دهد.

پي نوشتها:

1. توضيح المسائل مراجع، ج 1، مسئله 1330 و 1331.



دفتر تبليغات اسلامي