بر خلاف تصور عمومي كه موسيقي را آرام بخش ميدانند، به تأييد و گواهي همة روان شناسان موسيقي حامل هيجانات است. بنابر تحقيقات دانشمندان بزرگ، مسلّم است كه بيمارهاي بسياري مانند حملههاي عصبي، ضعف اعصاب، بيماريهاي رواني، بيماريهاي قلبي، زخم معده، فشار خون و غيره از هيجان اعصاب سرچشمه ميگيرد.اثري كه ميتوان براي موسيقي متصور كرد، اثر تخديري آن است، يعني با رخوتي كه در اعصاب ايجاد ميكند موجب ميشود شخص لحظاتي از واقعيتهاي زندگي فاصله بگيرد، همان طوري كه الكل و افيون چنين خاصيتي دارد. اگر موسيقي از شكل موسيقي مطرب و غنا باشد، از نظر شرعي حرام است و قطعاً بر روحية انسان و معنويات او اثر مخربي دارد. تفاوتي در كم يا زياد بودن آن نيست. در بعضي روايات لهو بر غنا تطبيق داده شده است. اين امر اشاره به اين حقيقت است كه غنا انسان را آن چنان مست شهوات ميكند كه از ياد خدا غافل ميسازد.[7]

چه زياني بالاتر از اين كه انسان زندگي واقعي و حقيقي خود را كه بايد در پرتو خدا پرستي و توجه به معنويات به دست آيد، در ساية شوم چنين سرگرميهاي زيان باري از دست دهد؟ امام صادق(ع) به كسي كه شب را به استماع آواز و موسيقي گذرانده بود فرمود: واي بر تو، آيا نميترسي در اين حال مرگ به سراغت آيد؟! اين مجلسي است كه خداوند به اهلش نظر نميافكند .[8]

اما اگر موسيقي غير مطرب باشد كه تحريك كننده نيست، گوش دادن به آن اشكالي ندارد و با معنويت منافاتي ندارد.

[7] تفسير نمونه، ج 17، ص 25.

[8] مستدرك الوسائل، چاپ قديم، ج 2، ص 457.



دفتر تبليغات اسلامي