اسماء دختر عميس همسر جعفر عليه السلام پس از پانزده سال مهاجرت به حبشه، در سال هفتم هجرت به مدينه مراجعت كرد، در محل اجتماع زنان پس از احوالپرسي، پرسيد: «آيا از آيات قرآن، چيزي در مورد ما نازل شده است؟»
آنها گفتند: «نه.»
اسماء به حضور پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم رسيد و عرض كرد: «زنان بيچاره و از چشم افتاده ضرر مي بينند.»
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «براي چه؟»
اسماء عرض كرد: «براي اين كه آنها همانند مردان به خير و سعادت ياد نمي شوند.»
در اين هنگام آيه ي ذيل نازل گرديد: (1)
«إِنَّ الْمُسْلِمينَ وَ الْمُسْلِماتِ وَ الْمُؤْمِنينَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ الْقانِتينَ وَ الْقانِتاتِ وَ الصَّادِقينَ وَ الصَّادِقاتِ وَ الصَّابِرينَ وَ الصَّابِراتِ وَ الْخاشِعينَ وَ الْخاشِعاتِ وَ الْمُتَصَدِّقينَ وَ الْمُتَصَدِّقاتِ وَ الصَّائِمينَ وَ الصَّائِماتِ وَ الْحافِظينَ فُرُوجَهُمْ وَ الْحافِظاتِ وَ الذَّاكِرينَ اللَّهَ كَثيراً وَ الذَّاكِراتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظيماً ؛
مردان و زنان مسلمان، مؤمن، پارسا، عابد، راستگو، بردبار، و با استقامت، نرم دل، بخشنده، روزه دار، پاكدامن، و بسيار در ياد خدا، هميشه در پيشگاه خداوند داراي آمرزش و پاداش بزرگ اند، و خداوند آمرزش و پاداش بزرگ برايشان آماده كرده است.» (2)