شخصي مي گويد: با جوان محجوب و محبوبي آشنا شدم، چهره اي جذاب و گشاده داشت و ذهني پويا و عزم و اراده اي قوي چشمان نافذش حكايتگر سلامتي روح و تعالي انديشه اش بود و قامت استوار و تواضع و ادب و ايمان و اخلاقش نشانگر برگ هايي از شجره ي وجود اولياء و بندگان خاص خدا، او دو سال پيش دبيرستان را تمام كرده و وارد دانشگاه شده بود، در دبيرستان از شاگردان برجسته و مورد توجه معلمان بود و در دانشگاه نيز از همان هفته هاي اول صفاي روحي، فضيلت هاي اخلاقي، درستي و صداقت و تلاش متعهدانه ي وي بر همگان آشكار شده بود.
واقع امر اين است كه او را بسيار عزيز و دوست داشتني يافتم و خيلي مشتاق شدم به مناسبتي با خانواده و به ويژه با مادرش آشنا گردم. خوشبختانه اين انتظار چندان طولاني نشد و چند روز پيش پدر و مادر اين جوان براي يك گفت وگوي مشاوره اي نزد من آمدند، هر دو نفر بزرگوار و وارسته و متدين بودند، در فرصتي كه پيش آمد، از مادر خواهش كردم شمه اي از نگرش خود را نسبت به فرزند و روش تربيتي اش را با او برايم بگويد.
مادر دلسوز و فداكار مي گويد: وقتي كه باردار بودم، بدون وضو غذايي نخوردم و زماني كه فرزندم متولد شد، دو سال تمام به او شير دادم و هرگز بدون توجه و وضو او را تغذيه نكردم. همواره در حالي كه زير لب آيات قرآن را زمزمه مي كردم، شيره ي جانم را هديه اش نمودم.
در همين حال، همسر آن زن؛ يعني پدر جوان مورد نظر كه فوق العاده متأثر شده و چشمانش پر از اشك شوق و احساس و تعهد بود، لب به سخن گشود و گفت: يادم مي آيد كه در يكي از شب هاي سرد و سخت زمستان، محمد كه كودكي يك ساله بود، نيمه شب بيدار شد و گريه را سر داد، خانم از خواب بيدار شد و احساس كرد كه كودك گرسنه است، آن شب هواي بسيار سرد و برفي بود و آب گرم هم نداشتيم. همسرم قبل از اين كه فرزندش را در آغوش بگيرد، به سرعت از اطاق خارج شد، گفتم: خانم! در اين هواي سرد و يخبندان كجا مي روي؟
گفت: الان بر مي گردم.
چند لحظه ي بعد، ديدم در حالي كه با آب سرد وضو گرفته بود محمد را در آغوش گرفت و به او شير داد، اين پدر اضافه كرد: اگر شما امروز صفات برجسته اي را در فرزند ما مي بينيد، چيزي نيست جز تلاش مادرش.
آنگاه من از مادر اين جوان پرسيدم: شما چگونه خودتان را به اين گونه رفتار تربيتي متعهد كرديد؟
مادر بدون تأمل پاسخ داد: ما هر چه داريم از مكتب تربيتي اسلام و سيره ي زهراي اطهر عليها السلام آن سرچشمه ي كوثر داريم.
مگر نه اين است كه بزرگ بانوي جهان هستي، حضرت زهرا عليها السلام در دوران بارداري همواره با فرزندان خود سخن مي گفت و هرگز بدون وضو غذا نمي خوردند و كودكان را سيراب نمي كردند. (1)