يكي از زناني كه قهرمانانه در برابر حوادث سخت و تلخ ايستادگي كرد، حضرت آسيه دختر مزاحم، همسر فرعون است كه خداوند در قرآن مجيد، اين زن را به عنوان الگو و مثل افراد با ايمان، ياد كرده و در آيه ي 11 سوره ي تحريم مي فرمايد:
«خداوند براي مؤمنان، همسر فرعون را مثال و الگو آورد، كه گفت: پروردگارا! براي من خانه اي در بهشت بنا كن و مرا از فرعون و كارهايش نجات بده، و مرا از قوم ستمگر رهايي بخش.»
اين زن با اين كه همسر فرعون بود، و در ميان زرق و برق و كاخ و تجملات زندگي مي كرد، هرگز خود را نباخت، در پنهان به موسي عليه السلام و خداي موسي ايمان آورد، و در همان دوران كودكي موسي عليه السلام را از آب گرفت و بهتر از مادر، از او پرستاري كرد، و هرگز نگذاشت گزندي به موسي عليه السلام برسد. اين زن با كمال، آن چنان فكر باز و بينش روشن داشت كه طبق روايات به اندازه ي يك چشم به هم زدن به وحي الهي كافر نشد.
او همچون يك چريك يكتاپرست، تا آن جا كه امكان داشت، به موسي عليه السلام كمك مي كرد و به فرعون و عقيده ي او ضربه وارد مي آورد، تا هنگامي كه حادثه ي دلخراش همسر و بچه هاي حزبيل پيش آمد، آسيه ديگر نتوانست مهر سكوت بر لب زند، و فريادهايش را در گلو خفه كند. در اين وقت مقابل فرعون ايستاد و با كمال قاطعيت گفت: «اي فرعون! تا به كي در خواب غفلت فرو رفته اي و بندگان حقيقي خدا را مي سوزاني؟!!»
فرعون گفت: مگر تو هم در مورد خدايي من شك داري؟
آسيه گفت: مگر من به خدايي تو اعتقاد داشتم، كه امروز شك كنم؟ من از روزي كه موسي عليه السلام را از رود نيل گرفتم، به پيامبري او معتقد شدم، از اين رو تا توانستم از او محافظت كردم.
فرعون آن چنان از گفتار كوبنده ي آسيه برآشفت و ناراحت شد كه با خشم فرياد زد:اي آسيه! تو را به گونه اي بكشم كه هيچ كس را آن گونه نكشته ام!
آنگاه دستور داد، آسيه را به زمين خواباندند و دست و پايش را به چهار ميخ بستند و سنگ بزرگي بر روي سينه او گذاشتند، در چنين حالي، فرعون خطاب به او گفت:اي آسيه! بگو خداي موسي تو را از اين شكنجه نجات بدهد.
آسيه در زير شكنجه، سخت ناراحت بود، اين خبر به موسي عليه السلام رسيد، موسي عليه السلام به خدا عرض كرد: «خداوندا! جان دادن را بر آسيه آسان كن.»
و آسيه طبق فرموده ي قرآن (آيه ي 11 سوره تحريم) مي گفت:
«خدايا! براي من در بهشت خانه اي بساز و مرا از فرعون و قوم ستمگرش نجات بده.»
خداوند مقام آسيه را در همان حال به او نشان داد، و روح او را بالا برد، در حالي كه از غذاها و آشاميدني هاي بهشت مي خورد و مي آشاميد، آسيه خوشحال شد و گريه اش تبديل به خنده گرديد.
فرعون با كمال تعجب گفت: همسرم ديوانه شده، در اين حال مي خندد و بي جهت خودش را به كشتن داده است!
آسيه گفت: سوگند به خدا، ديوانه نشده ام؛ بلكه مقام خود را در بهشت مي بينم. در همين حال به لقاي خدا پيوست و به شهادت رسيد.
جالب اين كه: وقتي آسيه را زير تابش سوزان خورشيد شكنجه مي دادند، فرشتگان صف كشيده و در برابر خورشيد قرار گرفتند و براي او سايه تشكيل دادند. (1)
نتيجه اين كه: آسيه يك زن بود، اما زني قهرمان، زني نستوه، زني مقاوم، و خستگي ناپذير، او با اين كه همسر فرعون بود و از نظر سياسي تحت مراقبت شديد بود و همه گونه رفاه و عيش دنيا برايش فراهم بود، در خفا به موسي عليه السلام ايمان آورد و تا آخرين حد توانش از او حمايت كرد، و سرانجام وقتي كه شهادت مظلومانه ي همسر حزبيل و كودكان مظلوم او را شنيد، فرياد اعتراض برآورد، و فرعون را سخت سرزنش كرد، و او را مستكبر و خودكامه خواند، و وقتي كه مورد خشم فرعون قرار گرفت، هرگز تسليم فرمان او، و عقيده ي بي اساس او نشد و همچنان قهرمانانه مقاومت كرد، تا سرانجام خداوند مقام عالي او را در بهشت به او نشان داد، رهبرش موسي عليه السلام براي او دعا كرد، و قرآن او را به عنوان مثل و الگو و اسوه زن باايمان اعلام نمود.
مطلب ديگر اين كه او جزء چهار زن نمونه تاريخ گرديد كه بهترين زنان بهشت هستند؛ يعني آسيه، مريم عليها السلام، خديجه عليها السلام، و فاطمه عليها السلام. (2)
مطابق بعضي از كتب حديث، آسيه كه در دنيا همسر پست ترين افراد بود، بر اثر اين استقامت و فداكاري به مقامي رسيد كه در آخرت همسر بهترين فرد؛ يعني حضرت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم خواهد گرديد.
اين است پاداش تحمل، صبر، فداكاري، ايثار، حمايت از دين و پيمودن راه خدا. (3)
آسيه در هنگام مجازات فرعون متوجه حضرت موسي عليه السلام شد با انگشت به سوي موسي اشاره كرد؛ يعني مي بيني در راه دوست چه مي كشم و چگونه تلخي بلاها را مي چشم؟!
آن جناب دعا فرمود و آن دردها از وي برداشته شد و ديگر از صدمات فرعونيان احساس درد ننمود.
در بعضي از تواريخ آمده كه:
فرعون قصابي را احضار كرد كه آسيه را در برابر چشمش پوست بكند و سر ببرد. آن قصاب شروع به اين عقوبت عظمي كرد، در اين وقت سكنه ي عالم بالا به فزع آمدند و بر حال آسيه رقت كردند و نجات او را از حضرت تبارك و تعالي مسئلت نمودند. از مصدر جلال ندا رسيد: «آسيه كنيز من است و مشتاق لقاي آقايش شده است. ببينيد در حال احتضار چه مي گويد!؟»
چون نظر كردند شنيدند مي گويد:
«خدايا! بنا كن خانه اي از براي من در بهشت و مرا از فرعون و عمل او و از اين قوم ظالم نجات مرحمت كن!» (4)