روايت شده است: كه امام صادق عليه السلام روزي در نمازش قرآن تلاوت مي فرمود، دراين هنگام حالت غش بر آن حضرت عارض شد. پس از به هوش آمدن، از آن جناب سوال كردند: چه چيز باعث شد كه چنين حالتي بر شما عارض شد؟
فرمود: «پيوسته آن (آيه) را تكرار مي كردم، تا آن كه آن را از گوينده اش شنيدم.» (1)
آري، در چنين حالي بود كه قوه بشري را توان اين مكاشفه جلال الهي نبود و او را از پاي درآورد و به حال بي هوشي انداخت.

نماز و نيايش در سيره و سخن امام صادق عليه السلام
در مورد نقش انسان پرور نماز و نيايش و رابطه ي انسان با خدا از امام صادق آورده اند كه چنين فرمود:
«... وَ فِي الرُّكُوعِ أَدَبٌ وَ فِي السُّجُودِ قُرْبٌ وَ مَنْ لَا يُحْسِنُ الْأَدَبَ لَا يَصْلُحُ لِلْقُرْب ؛ (2)
در ركوع نماز است كه ادب بنده ي عبادت كننده و يكتاپرست در برابر خدا جلوه گر مي شود. و در سجده هاي آن، راهي است براي نزديك شدن به خدا و قرب معنوي به ذات بي همتاي او؛ و كسي كه مراتب ادب را در بندگي به صورت شايسته اي به جاي نياورد، شرايط و صلاحيت نزديك شدن به خدا را ندارد.»

سجده ي امام صادق عليه السلام
حفص بن غياث گويد:
امام صادق عليه السلام را ديدم كه در حال سجده پانصد مرتبه سبحان الله را تكرار مي كرد. (3)
سجده ي امام صادق عليه السلام بر تربت امام حسين عليه السلام
امام صادق عليه السلام جز بر تربت امام حسين عليه السلام به خاك ديگري سجده نمي كرد و اين كار را از سر خشوع و خضوع براي خدا مي كرد. (4)