حضرت امام سجاد عليه السلام و نماز


يكي ديگر از اولياي خدا كه اهميت زيادي به نماز مي داد، حضرت سيدالساجدين، امام زين العابدين عليه السلام است كه شب و روز مشغول نماز و ركوع و سجود بود، به طوري كه امام محمد باقر عليه السلام مي فرمود: پدرم در هر شبانه روز هزار ركعت نماز به جا مي آورد. (1)

و باد او را چون خوشه ي گندم خم مي كرد. (2)

و نيز در اين باره مي فرمود: از براي پدرم پانصد درخت خرما بود و در كنار هر درختي دو ركعت نماز مي خواند.
نيز چنين مي فرمود: پدرم هنگامي كه به نماز مي ايستاد رنگ مباركش متغير و زرد مي شد و حالش در نزد پروردگار جليل، مانند بندگان ذليل بود. اعضاي بدن شريفش از خوف خدا مي لرزيد و نمازش نماز مودع و مانند كسي بود كه فكر مي كند اين نماز آخر او خواهد بود و بعد از آن ديگر ممكن نخواهد بود كه نماز بخواند. (3)
نيز چنين آمده است: روزي حضرت مشغول نماز بود كه عبا از يك طرف دوشش ساقط شد. ايشان اعتنايي نكردند و آن را به دوش خود نينداختند تا نمازشان تمام شد. بعضي از ياران آن حضرت سبب بي اعتنايي او به افتادن عبا را سئوال كردند.
در جواب فرمود: واي به حال شما آيا مي دانيد در مقابل چه كسي ايستاده ايد و با چه كسي تكلم مي كنيد؟ همانا نماز انسان قبول نمي شود مگر به همان اندازه كه دل متوجه آن باشد و به جاي ديگر توجه نكند.
عرض كردند: يا ابن رسول الله! پس ما هلاك شديم، از اين جهت كه نمازهاي بي روح و بدون حضور قلب را به جا آورديم.
فرمود: خير، خداوند متعال آن نمازهاي ناقص را به وسيله ي نمازهاي نافله اي كه انسان انجام مي دهد جبران مي كند. (4)

و در حالات امام زين العابدين عليه السلام نقل شده كه در نماز وقتي به «مالك يوم الدين» مي رسيد، آنقدر تكرار مي كرد، تا بيننده خيال مي كرد او در آستانه جان دادن قرار گرفته است. (5)
و در حالاتشان از قول امام صادق عليه السلام نقل شده:
«كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ص إِذَا قَامَ فِي الصَّلَاةِ تَغَيَّرَ لَوْنُهُ فَإِذَا سَجَدَ لَمْ يَرْفَعْ رَأْسَهُ حَتَّي يَرْفَضَّ عَرَقاً؛ (6)
امام سجاد عليه السلام وقتي به نماز مي ايستاد، رنگ چهره اش تغيير مي نمود و هنگامي كه سر به سجده مي گذاشت سر را بلند نمي كرد (آن قدر طول مي داد) تا خيس عرق مي شد.
و نقل شده حضرت عليه السلام به نماز ايستادند، عبا از دوششان به زمين افتاد، توجهي نكردند تا از نماز فارغ شدند، وقتي سبب را پرسيدند، فرمودند:
«مي داني در پيشگاه چه كسي ايستاده بودم، توجه به او مرا از عبايم غافل كرده بود، نمي داني كه آن مقدار از نماز پذيرفته مي شود كه با توجه و حضور قلب باشد.» (7)
ابان بن تغلب گفت: به امام صادق عليه السلام عرض كردم: من امام سجاد عليه السلام را ديدم كه چون به نماز برمي خاست رنگ چهره مباركش دگرگون مي شد. فرمودند: به خدا قسم امام سجاد عليه السلام مي شناخت كسي را كه در پيشگاه او به نماز مي ايستاد. (8)

پاورقي

1- كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع يُصَلِّي فِي الْيَوْمِ وَ اللَّيْلَةِ أَلْفَ رَكْعَة (الخصال، ج 2، ص 517).
2- وَ كَانَتِ الرِّيحُ تُمِيلُهُ بِمَنْزِلَةِ السُّنْبُلَة.
3- سفينة البحار، جلد 2، ص 114.
4- سجاده عشق يا نماز آدم تا خاتم ، نعمت الله صالحي حاجي آبادي ، ص118-117.
5- بحارالانوار، ج 84، ص 247.
6- الكافي (انتشارات الإسلامية)، ج 3، ص 300.
7- محجةالبيضاء، ج 1، ص 352.
8- قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّي رَأَيْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع- إِذَا قَامَ فِي الصَّلَاةِ غَشِيَ لَوْنَهُ لَوْنٌ آخَرُ فَقَالَ لِي وَ اللَّهِ إِنَّ عَلِيَّ بْنَ
الْحُسَيْنِ كَانَ يَعْرِفُ الَّذِي يَقُومُ بَيْنَ يَدَيْهِ (وسائل الشيعة، ج 5، ص 474).

بازگشت