امام حسين عليه السلام نماز را به راستي به صورت بي نظيري به پا داشت به گونه اي كه مخصوص او بود و نه ديگري، در شبانه روز جاودانه عاشورا آن حضرت چهار نوع نماز خواند.
1- نماز وداع و آن نمازي بود كه شب عاشورا پس از به تأخير افكندن پيكار و مهلت خواستنش از دشمن به پا داشت.
2- نماز نيمروزي كه به صورت نماز خوف به سبك ويژه اي جز نمازهاي خوفي كه در منزلگاه «عسفان» و «ذات الرقاع» و «بطن النخل» خواند، به پا داشت كه در آن برخي از ياران پاكباخته اش هدف تيرهاي دشمن كينه توز و تجاوزكار قرار گرفته، به شهادت رسيدند.
3- روح و جان نماز را با آوردن اسرار و افعال و چگونگي و كلمات آن به صورت تمام عيار به پا داشت.
4- و نماز مخصوصي كه تكبيرة الاحرام، قرائت، قيام، ركوع، سجود، تشهد و سلام ويژه اي داشت:
نمازي كه تكبير آن را به هنگام فرود آمدن از مركب سر داد و قيام آن را به هنگامي كه پس از افتادن بر خاك به روي پاي خويش ايستاد به جا آورد و ركوع آن را به هنگامي كه از شدت زخم و خونريزي بر خاك مي افتاد و برمي خاست انجام داد و قنوت آن را با آخرين دعاي روح بخش و آخرين نيايش ملكوتي اش در واپسين دقايق زندگي زمزمه كرد كه: «خداي من! اي خدايي كه مقامت بس والا و بلند مرتبه است و خشم و غضبت بر بيدادگران بسيار شديد، نيرويت از هر نيرويي بالاتر است. اي خدايي كه از تمامي مخلوقات بي نيازي و در كبريا و عظمت فراگير و به آنچه بخواهي توانا.
بار خدايا! ما خاندان و فرزندان پيامبر محبوب و برگزيده تو هستيم كه اينان با ما از راه فريب و حيله وارد شدند و دست از ياري ما كشيدند و ما را كه براي حق و عدالت به پا خاستيم به شهادت رساندند.»
و سجده آن را با نهادن چهره پرفروغش بر خاك گلگون كربلا انجام داد و تشهد و سلام آن را با خروج روح بلندش از پيكر غرق به خونش ادا كرد و بالاخره سر از سجده ي نماز برداشتن را، با اوج گرفتن سر بريده اش بر فراز نيزه ها و تعقيب نمازش را هم با برخي دعاها و اذكار و سوره مباركه كهف كه از فراز نيزه ها تلاوت كرده، به گوش ها مي رساند. (1)