ضحاك بن عبدالله مي گويد: شب عاشورا امام حسين عليه السلام و ياران با وفايش تا صبح در حال نماز و استغفار و دعا و گريه و زاري بودند. بالاخره صبح غم بار روز دهم محرم فرا رسيد. امام و يارانش براي اقامه نماز صبح آماده شدند. براي بسياري از ياران امام اين آخرين نمازي بود كه به امام خويش اقتدا مي كردند. امام از شهادت خود مطلع و با خبر است لذا برخلاف روزهاي گذشته و با وجود مؤذن، خودِ حضرت اذان و اقامه را مي گويند و به گونه اي كه پدر بزرگوارش در سحرگاه نوزدهم رمضان عمل كردند، رفتار مي نمايند.
ابن قولويه و مسعودي نقل مي كنند آن گاه كه امام عليه السلام نماز صبح را به پايان رسانيد رو به سوي نمازگزاران كرد و پس از حمد و سپاس الهي فرمود: «خداوند به كشته شدن شما و كشته شدن من در اين روز اذن داده است و بر شماست كه صبر و شكيبايي در پيش گرفته و با دشمن بجنگيد.» (1)

از مناجات امام حسين عليه السلام در لحظات آخر عمر است: «صبراً علي قضائك يا رب، لا اله سِواك يا غياث المُستغيثين؛ بر تقدير تو صبر مي كنم پروردگار من! معبودي جز تو نيست اي پناه پناه آورندگان!» (2)