امام حسن مجتبي عليه السلام فرمود:
در شب جمعه اي مادرم فاطمه عليهاالسلام را ديدم كه در محراب عبادت ايستاده است و تا سپيده ي صبح، دائم در ركوع و سجود بود، و مي شنيدم كه براي مؤمنين و مؤمنات دعا مي نمود و نام آنها را مي برد و براي آنها بسيار دعا مي كرد، ولي براي خود هيچ دعايي نمي نمود. گفتم: اي مادر! چرا همان طور كه براي ديگران دعا مي كني، براي خود دعا نمي كني؟
حضرت فاطمه عليهاالسلام فرمود: فرزندم! اول، همسايه؛ سپس خانه. (1)