عطاء بن ابي رياح گويد: «روزي نزد عايشه رفتم پرسيدم: شگفت انگيزترين چيزي كه در عمرت از پيامبر صلي الله عليه و آله ديدي چه بود؟»
او گفت: «كارهاي پيامبر صلي الله عليه و آله همه اش شگفت انگيز بود، ولي از همه عجيب تر اينكه شبي از شبها كه پيامبر صلي الله عليه و آله در خانه من بود، به استراحت پرداخت، هنوز آرام نگرفته بود از جا برخاست و لباس پوشيد و وضو گرفت و به نماز ايستاد و آن قدر در حال نماز و در جذبه خاص الهي اشك ريخت كه جلو لباسش از اشك چشمش، تر شد. و همچنان تا طلوع صبح منقلب و گريان بود!
هنگامي كه بلال او را به نماز فراخواند، پيامبر صلي الله عليه و آله را گريان ديد. عرض كرد: چرا چنين گريانيد، شما كه مشمول لطف خدا هستيد. فرمود: «افلا اكون عبداً شكوراً؛ آيا نبايد بنده شكرگزار خدا باشم.» چرا نگريم، خداوند در شبي كه گذشت، آيات تكان دهنده اي بر من نازل كرده است و سپس شروع به خواندن آيات كرد (1)
و در پايان فرمود: «وَيلٌ لِمَن قَرئها و لَم يَتفَكّر فيها؛ واي به حال كسي كه آنها را بخواند و در آنها نينديشد.»
حضرت علي عليه السلام فرمود: «هرگاه رسول خدا صلي الله عليه و اله براي نماز شب بر مي خاست، نخست مسواك مي كرد، سپس به آسمان مي نگريست و اين آيات را زمزمه مي كرد: «إنّ في خَلقِ السَّمواتِ و الأرض و اختِلاف اللَّيلِ و النَّهار لَايات لِأولي الألباب...؛ مسلما در آفرينش آسمان ها و زمين و آمد و رفت شب و روز، نشانه هاي (روشني) براي خردمندان است...». (2)